Ποια είναι η κακιά – λάθος μαμά;

Συνήθως γιορτάζουμε κάτι που είναι ευαίσθητο και χρειάζεται της προστασίας μας. Γι αυτό και η γιορτή του πατέρα δεν είναι τόσο δημοφιλής. Δεν χρειάζεται υπεράσπιση. Όσες είμαστε μητέρες ξέρουμε. Είμαστε ανυπεράσπιστες όχι ως φύλο αλλά ως ρόλος. Ποτέ δεν είμαστε αρκετές. Με τίποτα δεν μπορούμε να φτάσουμε το ιδανικό των παιδικών μας χρόνων τότε που τιμωρούμασταν και ελεγχόμασταν από τη μητέρα μας και ορκιστήκαμε με σθένος πως δεν θα πέσουμε στα ίδια λάθη με εκείνη. Μεγαλώνοντας και γεννώντας είδαμε ότι με το που γεννάς δεν σου έρχεται αυτόματα η υπέρβαση του εαυτού.Πολλές φορές παθαίνουμε κατάθλιψη, άλλες φορές αισθανόμαστε εγκλωβισμένες μερικές φορές στρέφουμε εχθρικά αισθήματα προς τον εαυτό μας. Δεν είναι λίγες οι μητέρες που όταν γεννούν θέλουν να επιστρέψουν το παιδί τους πίσω! Όχι γιατί δεν το αγαπούν, αλλά γιατί φοβούνται. Υπάρχει ο μύθος ότι η μάνα δεν φοβάται. Όλα τα κάνει από έναν ενστικτώδη ηρωισμό. Λάθος. Η μάνα είναι ένας αντιήρωας. Είναι πάντα υπεύθυνη και ξέρει ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα γλυτώσει τα λάθη. Κάποια στιγμή όταν το παιδί της θα μεγαλώσει θα έρθει η ώρα να λογοδοτήσει. Να εξηγήσει. Για λόγια που είπε στο παρελθόν πάνω στα νεύρα της και στιγμάτισαν το παιδί της. Για πράξεις που δεν έκανε και ανέτρεψαν την ψυχική εξέλιξη του παιδιού της. Θα ανακαλύψει ότι είναι υπεύθυνη για την παχυσαρκία του γιατί το άφηνε να τρώει μπροστά στη τηλεόραση. Ή γιατί η ίδια ήταν παχύσαρκη και λειτούργησε ως αντιπρότυπο. Ή γιατί η ίδια ήταν αδύνατη και είχε πάλι τα ίδια αποτελέσματα. Ή γιατί μαγείρευε πολύ βαριά ή γιατί μαγείρευε πολύ ελαφριά. Κάθε επιλογή της μάνας έχει έναν αντίκτυπο που θα καθορίσει την εξέλιξη του αδημιούργητου παιδιού της. Και είναι ο μοναδικός ίσως ρόλος που δεν μπορείς να αποφύγεις την επιλογή ούτε την ευθύνη. Είσαι απόλυτα υποχρεωμένη να το κάνεις . Η μάνα θα διαπιστώσει επίσης, ότι η κόρη της δεν τα πάει καλά με τους άντρες γιατί εκείνη ποτέ δεν αγωνίστηκε για την υπεράσπιση του εαυτού της απέναντι στον άντρα της. Ή γιατί χώρισε επαναστατικά σε μια τρυφερή ηλικία του παιδιού και μπλοκάρισε την ομαλή εξέλιξη του. Ή γιατί δεν χώρισε όταν έπρεπε. Το παιδί της, θα την θεωρήσει υπαίτια γιατί του έλεγε πάντα ότι είναι το ομορφότερο παιδί στον κόσμο και έτσι εκείνο ποτέ δεν πίστεψε στην εξυπνάδα του. Ή θα της αποδώσει ευθύνες γιατί του έλεγε πως είναι το εξυπνότερο και όταν βγήκε στην αληθινή ζωή ανακάλυψε την μεροληψία της. Ή θα την κατηγορήσει γιατί ποτέ δεν το χάιδεψε και το μεγάλωσε σκληραγωγημένα. Κάθε άνθρωπος περνάει μια ανώριμη φάση που αποδίδει τα στοιχεία του χαρακτήρα του στη μάνα του. Για μια μεγάλη περίοδο της ζωής μας οι γονείς των άλλων ήταν οι καλύτεροι. Για μια μεγάλη περίοδο της ζωής μας όλοι δεν αντέχουμε την πραγματικότητα μας, ανώριμοι και χαμένοι ανάμεσα σε αυτό που θέλουμε να είμαστε και σε αυτό που είμαστε. Είναι εύκολο και βολικό να φταίει η μάνα. Να της μιλάμε στο τηλέφωνο και από το κλαψούρισμα να περνάμε στην επίθεση και να της το κλείνουμε. Έτσι παίρνουμε πάλι την τροφή της. Το γάλα της από το μητρικό της στήθος. Έρχεται μια επαναστατική εποχή για εμάς, που τάχα την αγνοούμε ή την κατηγορούμε στερώντας την την παρουσία μας και στην ουσία αυτό δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από ένα ουρλιαχτό για να μας δει. Η σχέση μας με την μάνα μας είναι συνήθως μια αιματηρή αδιέξοδη σχέση που αργεί να ωριμάσει. Τρέφεται μεγαλώνοντας με απόσταση, με θυμό μέχρι στο τέλος να παραδοθούμε στο εύθραυστο ανθρώπινο μεγαλείο της. Στην παραδοχή ότι τελικά μας μοιάζει και της μοιάζουμε. Γιατί απλούστατα είναι λάθος φτιαγμένη. Σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Κι αυτό συνιστά την τελειότητα της. Ότι κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν μας, στην περίοδο πλέον της ωριμότητας, ανακαλύπτουμε πως έκανε ότι καλύτερο μπορούσε. Έβαλε πίσω τον εαυτό της και μας έσπρωξε στη ζωή. Με τον τρόπο που ένιωθε. Γιατί τελικά διαπιστώνουμε πως ότι κι αν γίναμε στη ζωή το χρωστάμε σε ότι μας έδωσε και πολλές φορές σε ότι μας στέρησε. Και είναι τότε που προχωράμε στη ζωή πιο απελευθερωμένοι. Όταν αποδεχόμαστε ότι και η μάνα μας όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος έχει δικαίωμα να κάνει λάθη. Να είναι λάθος. Είναι η στιγμή που συμβιβαζόμαστε και με τα δικά μας πλέον λάθη. Και συνεχίζουμε τη ζωής μα αγαπώντας τον εαυτό μας. Αποδεχόμενοι το όμορφο λάθος που είμαστε και εμείς οι ίδιοι. Αν αυτό το δούμε, τότε θα γίνουμε εμείς πλέον η μαμά και ο μπαμπάς του εαυτού μας. Και θα απλώσουμε το χέρι στο ηλικιωμένο  παιδάκι που θα έχει πλέον μεταμορφωθεί η μάνα μας. Μεγάλη, κουρασμένη, γερασμένη, ρυτιδιασμένη με άνοια η χωρίς θα ζητάει το χάδι μας και την προστασία μας. Θα της τα δώσουμε όλοι;