Νιώθω ότι το χρωστούσα αυτό το αφιέρωμα στην Ελένη, γιατί από το θάνατο της και μετά δεν της αφιέρωσαούτε μια γραμμή. Ήθελα μέσα μου να χωνέψω το γεγονός του θανάτου της. Νομίζω ότι η Ελένη όπως σχεδίασε τη ζωή της, σχεδίασε και τον θάνατο της. Πριν μας αφήσει, φρόντισε και αποκατέστησε τις σχέσεις της με όλους, έβαλε όση δύναμη είχε για να γνωρίσει το παιδί της και λίγο πριν πεθάνει, είπε τα καλύτερα λόγια για τον πατέρα του γιού της, ο  οποίος  την εγκατέλειψε αμέσως μετά αφού του γνωστοποιήθηκε η  ασθένεια της. Λίγα χρόνια αργότερα, δήλωνε πως τον καταλάβαινε.

Και έλεγε την αλήθεια. Η Ελένη δεν ήταν αγία. Ήταν απόλυτα ανθρώπινη. Πράγμα ακόμη πιο δύσκολο. Δεν θεωρούσα ηρωίδα την Ελένη γιατί πολεμούσε τον καρκίνο. Αυτός έτσι κι αλλιώς είναι ένας επιβεβλημένος ηρωισμός. Όταν μπαίνεις στον χορό χορεύεις. Με αυτή την έννοια όλοι είμαστε ήρωες. Ο καθένας όσο του αναλογεί. Με την έννοια ότι αργά η γρήγορα, όλοι παλεύουμε. Την θαύμαζα όμως γιατί αφοσιώθηκε στον δικό της χορό, με χάρη. Την θαύμαζα επίσης, γιατί επέλεξε αυτή τον τρόπο που θα πεθάνει. Και γιατί η περιπέτεια της την φώτισε ως άνθρωπο. Έδωσε ακόμη περισσότερες αποχρώσεις στην ψυχή της.Της άνοιξε καινούργιους ορίζοντες. Γέμισε αγάπη, κατανόηση γλυκύτητα, πραότητα, ηρεμία, ευτυχία,  αισιοδοξία, χαρά, ισορροπία, αποδοχή. Μέσα από κάθε δυσκολία έβγαζε νοήματα. Και αποφάσισε να τα διαδώσει. Ποιο ήταν το νόημα λοιπόν με την τύχη της Ελένης; Το νόημα δεν βρισκόταν στον θάνατο της αλλά στην ζωή της. Αφού το κατάλαβε πρώτα η ίδια, μέσα από την εσωτερική της πάλη, το μετέδωσε και σε εμάς.

Εγώ στη θέση της θα αισθανόμουν περήφανη και ήρεμη αν είχα εμφυσήσει στον γιο μου, πριν πεθάνω, την δύναμη, την στωικότητα,  την επιμονή, το θάρρος, τον αγώνα ,την αγάπη που του έδωσε η ίδια τόσο απλόχερα και με τόση ενσυναίσθηση. Κανείς δεν μπορεί πλέον να τα πάρει όλα αυτά  από το παιδί της. Θα ξέρει πάντα ότι η μάνα του ήταν σπουδαία. Κι έτσι αυτό το παιδί, δεν μένει ορφανό από νοήματα. Δεν μένει ορφανό από μάνα.

Παρακάτω παραθέτω απόσπασμα από το βιβλίο της «από Έλενα.. Ελένη» Εκδόσεις Ανθή Π. Σμυρνιώτη.

«..Δεν θυμώνω με το σύστημα υγείας. Δεν θυμώνω με την εκάστοτε κυβέρνηση. Δεν θυμώνω με τον ασφαλιστικό μου φορέα. Θυμώνω με εσένα!

Με σένα που κλαίς γιατί δεν σου έφτασαν τα χρήματα να πάρεις ένα ακόμη ζευγάρι παπούτσια και σου λέω ότι υπάρχουν άνθρωποι χωρίς πόδια.

Με εσένα που γεννάς το παιδί σου και το χτυπάς ή αδιαφορείς αφήνοντας το μπροστά στην τηλεόραση με τις ώρες. Εξοργίζομαι με εσένα που κατάφερες να γίνεις Μητέρα και πέταξες σε έναν κάδο στα σκαλιά ενός ιδρύματος το παιδί σου, και σου λέω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν τη ζωή τους για να αποκτήσουν ένα παιδί.

Με εσένα που επιλέγεις να πεθάνεις, που χώνεις μια σύριγγα στις φλέβες σου επειδή σου έτυχε μια δύσκολη ζωή ή μια αποτυχία και σου λέω ότι η ζωή είναι για να τη ζεις, να βαστάς γερά τα σκοινιά και να συνεχίζεις κόντρα στο κύμα.

Με εσένα, που πατάς τέρμα το γκάζι στο αυτοκίνητο ή τη μηχανή σου, γελώντας και απολαμβάνοντας την ταχύτητα, αδιαφορώντας για την ίδια σου τη ζωή, και σου λέω ότι αυτό που εσύ θεωρείς δεδομένο-το ξημέρωμα μιας ακόμη ημέρας- άλλοι για να το δουν, αιμορραγούν.

Με εσένα που κάθεσαι στην αγκαλιά του ανθρώπου σου και κλαίς ή καταριέσαι ή λες κουράστηκα, μόλις τύχει η πρώτη αναποδιά, και σου λέω ότι υπάρχουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν προβλήματα χωρίς να έχουν μια αγκαλιά να χωθούν μέσα της.

Με εσένα, που παίρνεις ηρεμιστικά χάπια επειδή χώρισες ή γιατί σε απάτησαν, και σου λέω ότι δεν είσαι η μόνη και επιπλέον, είσαι τουλάχιστον υγιής!

Με εσένα, που παραιτείσαι από τη ζωή και αποπειράσαι να την τερματίσεις, για τον οποιοδήποτε λόγο, χωρίς να διανοείσαι στο ελάχιστο ότι, αυτό που εσύ θες να σταματήσεις, υπάρχουν μικρά παιδάκια που λιώνουν σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου να διατηρήσουν!

Με εσένα, που δεν νοιάζεσαι για τα αισθήματα που τρέφουν οι γύρως σου, και σου λέω ότι υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους δεν νιώθει κανένας τίποτα και εύχονται να ήταν στη θέση σου!

Με εσένα που επεμβαίνεις στη ζωή του παιδιού σου και την ελέγχεις, με την δικαιολογία ότι νοιάζεσαι να την κάνεις καλύτερη, και σου λέω ότι έτσι δεν ζεις ούτε εσύ τη δική σου ούτε το παιδί σου την δική του ζωή.

Με εσένα, που αφήνεις για αργότερα το φιλί, το χάδι, το σ αγαπώ, το βλέμμα, την συγνώμη, την εξήγηση, και σε ρωτάω: πόσο σίγουρος είσαι ότι αυτό το αργότερα θα έρθει;

Με εσένα, που εντελώς υποκριτικά, διατυμπανίζεις πως κατανοείς το εφήμερο, ενώ οι  πράξεις σου δείχνουν ξεκάθαρα το αντίθετο.

Με λίγα λόγια θυμώνω  με εσένα, που δεν εκτιμάς όσα έχεις.

Μα πάνω από όλα όμως, θυμώνω με εμένα, που θυμώνω μαζί σου! Είναι η φύση των ανθρώπων τέτοια το ξέρω, να μην μπορούν να εκτιμήσουν όσα έχουν, μέχρι να τα χάσουν. Έτσι είμαστε όλοι φτιαγμένοι. Αχάριστοι και μόνιμα ανικανοποίητοι.

Έχουμε το θράσος να πιστεύουμε ότι δεν θα συμβεί σε εμάς το κακό. Λες και έχουμε κάνει συμβόλαιο με τον Θεό!

Ευτυχώς λοιπόν που αρρώστησα! Ευτυχώς που έστω και στο τέλος ξύπνησα. Ευτυχώς που έπαθα και δεν λύγισα, όχι γιατί ήμουν πιο δυνατή από εσένα, αλλά γιατί επέλεξα να γίνω δυνατή! Δεν είμαι καλύτερη από εσένα. Είμαι το ίδιο με εσένα!

Θα είμαι εδώ και θα παραμείνω εδώ, ότι και να γίνει όσο και να πονάει. Γιατί αντιλαμβάνομαι την εκπαίδευση της ψυχής μου. Απεκδύομαι οτιδήποτε ψυχοφθόρο και ντύνομαι την νόηση! Παύω να φοβάμαι τον θάνατο. Μόνο τότε μπορεί κανείς να εκτιμήσει τη ζωή. Έχω δουλέψει γι αυτό…

Έτσι λοιπόν, όταν θα φτάσω στον Άδη, η ψυχή μου θα είναι έτοιμη, μακριά από συναισθηματικές εκρήξεις, και τότε θα επιλέξει την ορθότερη συνέχεια της πορείας της. Αφού πάρει τον χρόνο της και ξεκουραστεί στον όρμο του θανάτου, τότε θα κοιτάξει πίσω της να δει τι κατάφερε στη ζωή και τι όχι. Τι μαθήματα πήρε και κατά πόσο τα έκανε πράξη. Χωρίς τις εκρήξεις του συναισθήματος, μόνο τότε θα μπορεί να πάρει καθαρά την απόφαση να συνεχίσει.

Παίρνοντας λοιπόν ξανά υλική μορφή, στην επόμενη ζωή, η ψυχή μου θα επιλέξει αν θα ζήσει από το σημείο όπου σταμάτησε, εξαιτίας του προηγούμενου θανάτου, ή αν θα πρέπει να πάρει περισσότερα μαθήματα και συνεπώς να πέσει επίπεδα, μέχρι την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης και την απόλυτη ταύτιση της με το Θείο.

Άρα τίποτε δεν τελειώνει. Γιατί θα πρέπει να το τελειώσω εγώ, τώρα, εδώ, και σήμερα; Γιατί δεν θα πρεπε να αφεθώ; Τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά. Όσο περισσότερο παύουμε να οικτίρουμε τον εαυτό μας, όσο περισσότερο ξεφεύγουμε από τον τρόμο του θανάτου, τόσο θα αντιλαμβανόμαστε την τελειότητα της εκπαίδευσης που ο ίδιος ο Θεός, η ψυχή μας, θέσπισε για κάθε έναν από εμάς. Ζωή και θάνατος, ίσον εκπαίδευση, έρωτας, εργασία, γνώση, ροή, μάθηση, μύηση.

Κι αν φοβάσαι τον αποχωρισμό του θανάτου, έχω να σου πω το εξής: δεν υπάρχει! Δεν αποχωρίζεσαι κανέναν, δεν χάνεις κανέναν και τίποτα! Ούτε εκείνοι εσένα!

Αλλιώς πρέπει να δεχθούμε ότι όπως κι εμείς, έτσι και τα παιδιά μας η οι σύντροφοι μας στη ζωή, έχουν τα δικά τους μαθήματα να διδαχθούν και τη δική τους πορεία να διανύσουν. Άσχετα με ηλικίες, στιγμές και καταστάσεις. Κι αυτό είναι θετικότατο, θεικότατο και άρα μοναδικό..σαν τον καθένα από εμάς.

Ίσως μου πεις τώρα, αφού όλα αυτά ισχύουν, τότε γιατί δεν αφέθηκες και έκανες χημειοθεραπείες; Γιατί πάλεψες να μείνεις μαζί με το παιδί σου;

Γιατί είμαι παιδί του ουρανού και της γης σου απαντάω και έχω μάθει να παλεύω. Αν ο αγώνας μου, δεν ήταν σύμφωνος με το θεϊκό σχέδιο, δεν θα ήμουν εδώ σήμερα, ότι κι αν είχα κάνει. Έχω επιλογές. Γι αυτές σου γράφω μέσα σε τόσες σελίδες. Έχουμε επιλογές. Επέλεξα να δώσω τη μάχη μου, επέλεξα να ολοκληρώσω την εκπαίδευση μου και να νιώσω τιμή που είμαι κομμάτι του όλου. Επέλεξα να βοηθάω και να μην ζητάω αντάλλαγμα από όσους το έχουν τόση ανάγκη, όσο το είχα και εξακολουθώ να έχω κι εγώ. Επέλεξα να δω τον Θεό που υπάρχει μέσα στην ψυχή μου. Να νιώθω ευγνωμοσύνη που περιλαμβάνομαι και ζω γύρω από άλλες θεϊκές ψυχές, ακόμα κι αν εκείνες δεν θυμούνται προς το παρόν, τη θεϊκή τους υπόσταση. Ξέρω πως η μνημοσύνη, θα ξυπνήσει κάποια στιγμή μέσα τους, κι αν δεν είμαι δίπλα τους, σίγουρα θα τους χαμογελάω βλέποντας τους από τον όρμο μου, την ώρα που θα ξεκουράζομαι.

Και θα σας περιμένω οικογένεια μου, να σχεδιάσουμε μαζί, την υπόλοιπη κοινή μας πορεία. Τα επόμενα μαθήματα μας. Την επιστροφή μας στον κύκλο της ζωής. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όμως, παύω να θυμώνω και χαίρομαι τον ήλιο, χαίρομαι τη ζωή μου, χαίρομαι το παιδί μου, τον έρωτα, τα προβλήματα μου στο τώρα και συνεχίζω την πορεία μου, όση κι αν είναι αυτή, σε τούτη τη διάσταση.

Χαίρομαι όμως κι εσένα, συνοδοιπόρε, και σε αφήνω να χαρείς κι εσύ τη δική σου ζωή, το δικό σου κομμάτι από το απέραντο σύμπαν. Εκτίμησε το!

Τελικά ίσως να μην διαφέρουμε σε πολλά. Ίσως πάλι, μόνο σε ένα: εγώ έχω συνειδητοποιήσει την φύση του θανάτου μου…Εσύ;

Παιδί μου, ακόμα κι όταν έρθει η μέρα που δεν θα με βλέπεις δίπλα σου, εσύ θα γνωρίζεις ότι είμαι πάντα κοντά σου. Αν κάποια στιγμή λιποψυχήσεις, διάβασε αυτές τις γραμμές, κοίταξε ψηλά και συνδέσου ξανά με τον Θεό. Είσαι δικό Του παιδί- κι αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ!»

Ελένη μου, θυμάσαι που σε έλεγα ελαφίνα; Με σκλάβωναν τα δυό μεγάλα σου μάτια και ο ψηλός σου λαιμός. Από την όψη σου φαινόταν η τάση να ανέβεις προς τα πάνω. Να αγγίξεις το θείο. Όλη σου η έκφραση δήλωνε το συντακτικό της ψυχής σου. Όταν μου χάρισες το βιβλίο σου στην αφιέρωση σου έγραφες:

Ζωή μου, Ας είναι μονίμως η ζωή σου ολοφώτιστη και σε Τάξη, σαν Τον όμορφο γαλαξία της ψυχής σου!

Με αγάπη, η φίλη σου ελαφίνα,

Ελένη (έστελνες δώρα ακόμη και με λέξεις!)

Ελένη μου, δεν θα σου αφιερώσω μελαγχολική μουσική. Ούτε αποχαιρετιστήριους ύμνους γιατί νομίζω πως δεν σου ταιριάζουν. Θα σου αφιερώσω ρυθμούς ξέφρενους χαρούμενους γεμάτους ενέργεια που έρχονται μαζί με μνήμες παλιές και οικείες. Σαν ένα συναίσθημα που βιώσαμε παιδιά και εξακολουθεί να μας ακολουθεί μέχρι και σήμερα. Σ αγάπησα Ελένη και αυτό δεν ήταν δική μου μαγκιά. Αλλά δική σου κατάκτηση!!

Ήσουν πόλεμος, μάχη, ρυθμός και ειρήνη!