…«πιο πολύ με απασχολεί το τώρα. Ο δάσκαλος μου έλεγε
πως οι περισσότεροι ζούμε μια αυταπάτη.
Ζούμε στο χτες, ανησυχούμε γι’ αυτό που έγινε χτες. Δεν μπορείς να κάνεις
τίποτα για το χτες και δεν έχεις ωριμάσει ακόμη, αν εξακολουθείς να κατηγορείς
τους άλλους γι’ αυτό που έγινε χτες. Άφησε το χτες να φύγει μακριά γιατί, αν
δεν το κάνεις αυτό, θα κρεμαστεί γύρω στο λαιμό σου και θα σε βουλιάξει. «Οι
γονείς μου μου ‘καναν αυτό ή εκείνο». Ξέρεις τι σου έκαναν οι γονείς σου; Σου
έδωσαν ό,τι ήξεραν. Ας είναι ευλογημένοι! Μπορεί να μην ήταν τέλειοι. Το πιο
θλιβερό και ίσως η αιτία της απογοήτευσής σου είναι ότι εσύ τους πίστευες για
τέλειους κι ότι εκείνοι σε άφησαν να το πιστεύεις. Είναι πολύ σοφός ο γονιός
που λέει στο παιδί του: «Κοίταξέ με. Κλαίω. Νιώθω μόνος. Δεν ξέρουμε αν αυτό θα
πετύχει ή όχι, θέλουμε όμως να το κουβεντιάσουμε μαζί σου».

…Πολλές φορές αναρωτιέμαι: όσο κι αν επαναστατούμε, είμαστε
πραγματικά αυτό που είμαστε ή είμαστε μόνο αυτό που μας λένε ότι είμαστε;
Ξέρουμε σαν δάσκαλος και ψυχολόγος ότι
μαθαίνουμε να είμαστε άνθρωποι – αλλά ποιοι είναι οι δάσκαλοί μας μας; Κατ’
αρχήν δάσκαλοί μας είναι οι γονείς μας, η οικογένειά μας. Δεν μπορούμε πια,
εκτός αν είμαστε ακόμη παιδιά, να κατηγορούμε τους γονείς και την οικογένειά
μας, γιατί οι γονείς και οι συγγενείς μας είναι μόνο άνθρωποι σαν όλους τους
άλλους. Έχουν τα δικά τους προβλήματα, τις δικές τους αδυναμίες. Μας δίδαξαν
απλά και μόνο αυτά που ήξεραν. Θα ‘χεις μεγαλώσει πραγματικά τη μέρα που θα
μπορείς να πλησιάσεις τον άντρα που είναι ο πατέρας σου ή τη γυναίκα που είναι
η μητέρα σου και να τους πεις: «Ξέρεις, σ’ αγαπάω μ’ όλα τα ελαττώματά σου».

Ένας ογδοντάχρονος
μονολογεί… «Αν μπορούσα να ξαναζήσω τη ζωή μου από την αρχή, θα έκανα πολύ
περισσότερα λάθη αυτή τη φορά. Δεν θα προσπαθούσα να είμαι τόσο τέλειος.Θα
αφηνόμουνα περισσότερο. Θα χαλάρωνα, θα έκανα πιο πολλές ανοησίες απ’ ό,τι σ’
αυτή τη διαδρομή. Για να πω την αλήθεια, ελάχιστα θα ήταν τα πράγματα που θα
έπαιρνα τόσο στα σοβαρά. Θα φερόμουν πιο τρελά. Θα ήμουνα λιγότερο
συγκρατημένος. Θα διακινδύνευα, περισσότερο, θα ‘κανα περισσότερα ταξίδια. Θ’
ανέβαινα σε περισσότερες κορφές, θα κολυμπούσα σε περισσότερα ποτάμια, θα
κοίταζα περισσότερα ηλιοβασιλέματα, θα έβλεπα περισσότερα μέρη».

(…Πραγματικά βρίσκουμε μια αλλόκοτη απόλαυση στο να στερούμε
τον εαυτό μας. Πρέπει να είναι ένα είδος αυτοτιμωρίας. Βέβαια δεν μπορούμε να
κάνουμε ο,τιδήποτε θέλουμε, αλλά κατά διαστήματα πρέπει να κάνουμε κάτι παράλογο).

Λέο Ρόστεν: «Μ’
ένα τρόπο όμως περιορισμένο και μυστικό, όλοι μας είμαστε λίγο τρελοί…

Όλοι μας είμαστε μοναχικοί στο βάθος και ζητάμε να μας
καταλάβουν, ποτέ όμως δεν μπορούμε να καταλάβουμε απόλυτα τον άλλο και ο
καθένας μας μένει κατά ένα μέρος ξένος ακόμη κι απέναντι σ’ αυτούς που τον
αγαπούν…

Οι αδύναμοι είναι σκληροί. Μόνο οι δυνατοί μπορούν να είναι
καλοί. Αυτοί που δεν γνωρίζουν το φόβο δεν είναι πραγματικά θαρραλέοι, γιατί
θάρρος είναι η ικανότητα να αντιμετωπίσεις αυτό που μπορείς να φανταστείς…

Θα καταλάβει καλύτερα τους ανθρώπους αν τους δεις σαν
παιδιά, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλοι και επιβλητικοί μπορεί να είναι. Γιατί
οι περισσότεροι από μας δεν ωριμάζουμε ποτέ, απλώς ψηλώνουμε…

Η ευτυχία έρχεται μόνο όταν σπρώχνουμε το μυαλό και την
καρδιά μας όσο πιο μακριά μπορούν να φτάσουν…

Ο σκοπός της ζωής είναι να μετράς – να λογαριάζεσαι, να
αντιπροσωπεύεις κάτι, να έχει κάποια σημασία το γεγονός ότι έζησες.»

Ο θάνατος

«Ο Φρόυντ είπε πως πολλά από τα προβλήματά μας και η
ανικανότητά μας να ζήσουμε, πηγάζει από την πίστη ότι δεν θα πεθάνουμε ποτέ.
Νομίζουμε ότι ο χρόνος μπροστά μας είναι άπειρος. Αν το σκεφτείτε καλά, θα
δείτε πως κατά βάθος πιστεύεται ότι πεθαίνουν μόνο οι άλλοι…

…Φοβάται κανείς το θάνατο μόνο όταν δε ζει. Αν είσαι ενεργά
μέσα στη διαδικασία της ζωής, δεν κλαις, ούτε οδύρεσαι. Αν έχει φερθεί στους
άλλους όμορφα όσο είναι ζωντανοί, δεν πέφτεις πάνω στο φέρετρό τους φωνάζοντας:
«μη μ’ αφήνεις, μη μ’ αφήνεις»! Για όνομα του Θεού! Δεν αφήνουμε τους ανθρώπους
ούτε να πεθάνουν με αξιοπρέπεια. Τους αφήνουμε να πεθαίνουν με ενοχή φωνάζοντας:
«Mην πεθαίνεις!»

…Ο θάνατος είναι μια συνεχής, όμορφη διαδικασία ζωής. Όταν
τον έχεις δει, δεν τον φοβάσαι! Ο θάνατος είναι καλός φίλος, ένας πολύ καλός
φίλος, γιατί μας λέει πως δεν είμαστε αιώνιοι και πρέπει να ζήσουμε το ΤΩΡΑ.
Έτσι καταλαβαίνουμε πόσο πολύτιμο είναι το κάθε λεπτό.

… Ο θάνατος μας διδάσκει, αν θέλουμε να τον ακούσουμε, πως
ΤΩΡΑ είναι η στιγμή. Τώρα είναι η στιγμή να σηκώσεις το ακουστικό και να
τηλεφωνήσεις σ’ αυτόν που αγαπάς. Ο θάνατος μας διδάσκει τη χαρά της στιγμής.
Μας διδάσκει πως δεν είμαστε αιώνιοι και ότι δεν υπάρχει τίποτα μόνιμο. Μας
διδάσκει να αφεθούμε, ότι δεν μπορούμε να κρατηθούμε από τίποτε. Και μας λέει να παραιτηθούμε από τις
προσδοκίες και ν’ αφήσουμε το αύριο να πει τη δική του ιστορία, γιατί κανείς
δεν ξέρει αν θα γυρίσει σπίτι του απόψε. Για μένα αυτό είναι μια τρομερή
πρόσκληση. Ο θάνατος λέει: “Ζήσε τώρα”. Ας το πούμε αυτό στα παιδιά μας.»

….«Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στον πόνο και στο τίποτα, θα
διάλεγα τον πόνο».

Η αγάπη, το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η
απάθεια. Θα κάνω τα πάντα –και εννοώ πραγματικά τα πάντα- για να ξυπνήσω τους
ανθρώπους από την απάθεια, γιατί είναι χειρότερη κι από το θάνατο. Το μίσος
μπορώ να το αντιμετωπίσω, το ίδιο και το θυμό, την απελπισία, μπορώ ν’
αντιμετωπίσω οποιονδήποτε άνθρωπο αισθάνεται κάτι, αλλά το τίποτε δεν μπορώ να
το αντιμετωπίσω»…

 

Άνθρωπος

Γιορτάστε την ανθρωπιά σας. Γιορτάστε την τρέλα σας.
Γιορτάστε την ανεπάρκειά σας. Γιορτάστε τη μοναξιά σας. Πάνω απ’ όλα γιορτάστε
τον εαυτό σας. Δεν θέλω να είμαι τίποτε άλλο απ’ αυτό που είμαι, δηλαδή
άνθρωπος. Μ’ αρέσει πραγματικά που είμαι άνθρωπος.

Άνθρωπος σημαίνει να ξεχνάς, να σκοντάφτεις πάνω σε τοίχους,
να μπαίνεις σε λάθος δωμάτιο, να σταματάς το ασανσέρ σε λάθος πάτωμα.

Ο Θορώ, λέει “Ω Θεέ μου, να φτάσει κανείς στο σημείο του
θανάτου μόνο και μόνο για να καταλάβει ότι δεν έζησε ποτέ” Δεν έκανες ποτέ
τίποτε. Ποτέ δεν έζησες κάτι έντονα. Ποτέ δε γέλασες. Ποτέ δεν έκλαψες. Ποτέ
δεν ένιωσες απελπισία. Τα αρνείσαι όλα αυτά τα πράγματα, τα σπρώχνεις μακριά
και ζεις στη χώρα του Ποτέ. Σε μια ψευδαίσθηση.

 

Μια αρχή

…«Κάθε μέρα υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην προσπαθήσω να
λύσω όλα μαζί τα προβλήματά μου. Αυτό δεν το περιμένω ούτε από σένα.

Την κάθε μέρα θα προσπαθώ να μάθεις κάτι καινούργιο για σένα
και για μένα και για τον κόσμο όπου ζω, ώστε να συνεχίσω να νιώθω τα πράγματα
σαν μόλις τώρα να γεννήθηκαν.

Κάθε μέρα θα θυμάμαι να μεταδίδω στους άλλους τόσο τη χαρά
μου όσο και την απόγνωσή μου, για να γνωριστούμε καλύτερα. Κάθε μέρα θα θυμίζω
στον εαυτό μου να σε ακούει πραγματικά και να προσπαθεί να καταλάβει την άποψή σου και να αναζητεί το λιγότερο
απειλητικό τρόπο να σου πει τη δική του, έχοντας στο μυαλό μου, ότι κι οι δύο
μας εξελισσόμαστε και αλλάζουμε με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Κάθε μέρα θα
θυμίζω στον εαυτό μου ότι είμαι άνθρωπος και δεν θα ζητάω την τελειότητα από
σένα, όσο εγώ δεν είμαι τέλειος.

Το ξέρω ότι υπάρχει ασχήμια. Υπάρχει όμως και ομορφιά. Κι
όποιος σας πει το αντίθετο, λέει ψέματα. Θα κοιτάζω τα λουλούδια. Θα κοιτάζω τα
πουλιά. Θα κοιτάζω τα παιδιά. Θα νιώθω το δροσερό αεράκι.

Κάθε μέρα θα θυμίζω στον εαυτό μου να απλώνει το χέρι και να
σε αγγίζει απαλά. Γιατί δε θέλω να χάσω την ευκαιρία να σε αγγίζω. Κάθε μέρα θα
δίνω στον εαυτό μου την ευκαιρία της αγάπης, ό,τι κι αν συμβεί».

 

Λέξεις-ετικέτες

Ένα πράγμα που χρειάζεται να κάνουμε για να πλησιάσουμε πιο
πολύ στην αγάπη είναι ν’ απελευθερωθούμε από τις λέξεις. Από την τυραννία των
λέξεων. Οι λέξεις είναι παγίδες.

Μια λέξη είναι ικανή να γεννήσει ένα σωρό πράγματα μέσα μας.
Κάθε φορά που ακούμε μια λέξη, ακούμε έναν ορισμό του λεξικού, ταυτόχρονα όμως
νιώθουμε κάτι μέσα μας. Για σκεφτείτε το λίγο. Κομμουνιστής, Καθολικός,
Εβραίος. Βλέπετε; Μαύρος. Ισπανόφωνος. Τα συναισθήματα που γεννάει μέσα μας η
λέξη βρίσκονται πάντα εκεί, δεμένα με κάτι που μάθαμε εδώ και πολλά χρόνια και
ποτέ δεν επανατοποθετήσαμε. Έτσι, συχνά οι λέξεις είναι γεμάτες μίσος,
προκατάληψη και καταστροφή, γιατί ποτέ να καθήσαμε να βρούμε νέους ορισμούς.

 

Να ζεις, ν’ αγαπάς
και να μαθαίνεις

«Όταν γελάς, κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός». Και τι μ’
αυτό; Οι χαζοί διασκεδάζουν πολύ.

«Όταν κλαις, κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός». Μ’
αρέσει. Τα δάκρυα βοηθάνε.

«Όταν ανοίγεσαι στον άλλο, κινδυνεύεις να μπλεχτείς». Ποιος λέει
ότι το μπλέξιμο είναι κίνδυνος; Εγώ θέλω να μπλεχτώ.

«Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου, κινδυνεύεις να δείξεις
τον πραγματικό σου εαυτό». Και τι άλλο έχω να δείξω;

«Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου μπροστά στους άλλους,
κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής». Α, μ’ έχουν χαρακτηρίσει πολύ χειρότερα
απ’ αυτό.

«Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μη στο ανταποδώσουν». Δεν αγαπώ
για ανταπόδοση.

«Όταν ζεις, κινδυνεύεις να πεθάνεις». Είμαι έτοιμος γι’ αυτό.

«Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις ν’ απογοητευτείς, κι όταν δοκιμάζεις,
κινδυνεύεις ν’ αποτύχεις». Ναι, αλλά πρέπει να ρισκάρεις, γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος
στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε. Ο άνθρωπος που δε ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει
τίποτε, δεν έχει τίποτε, δεν είναι τίποτε, και γίνεται ένα τίποτε. Μπορεί ν’
αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη, όμως δεν μπορεί να μάθει, να νιώσει, ν’ αλλάξει,
ν’ αναπτυχθεί, ν’ αγαπήσει και να ζήσει. Δεμένος με τις βεβαιότητές του, είναι ένας
σκλάβος. Έχει παραιτηθεί από την ελευθερία του. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι
πραγματικά ελεύθερος.»

 

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις»
του Λεό Μπουσκάλια
***Ψάχνοντας για άλλο βιβλίο στη βιβλιοθήκη μου, η ματιά μου έπεσε
πάνω σε αυτό το θαυμάσιο βιβλίο που πριν πολλά χρόνια, διαβάζοντάς το, γέμισε τη
ψυχή μου με ελπίδα και βεβαιότητα ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δίνουν αξία
στα «μικρά και καθημερινά» που ομορφαίνουν τη ζωή μας. Είναι ένας ολόκληρος
θησαυρός και μία ατελείωτη πηγή έμπνευσης, θάρρους και
αποφασιστικότητας για όλους όσους αναζητούν μία καινούρια διάσταση στην
προσωπικότητά τους και στη ζωή τους μέσα από τους δρόμους της
κατανόησης και της αγάπης.

Ο Λέο Μπουσκάλια είναι επίκουρος καθηγητής της κοινωνικής παιδαγωγικής
και ψυχολογίας στο Παν/μιο της Νότιας Καλιφόρνιας. Ιταλικής καταγωγής,
αλλά γέννημα και θρέμμα της Καλιφόρνιας. Είναι γνωστός σε εκατομμύρια
ακροατές και θεατές του σε όλη την Αμερική που τον παρακολουθούν σε
αίθουσες διαλέξεων και τηλεοπτικές εκπομπές. Μέσα από τα μαθήματα
διδασκαλίας του ανάπτυξε ένα ειδικό σεμινάριο πάνω στην αγάπη και μέσω
αυτής στην αλλαγή της καθημερινής μας συμπεριφοράς. Κατά τη διατύπωσή
του “η αγάπη δεν είναι δρόμος, είναι συμμετοχή και μοιρασιά. Το να ζεις
με τη φιλοσοφία της αγάπης είναι η μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής”.

 

 

annak246.wordpress.