Και σε αυτό το αφιέρωμα, συνεχίζω να σας περιγράφω την πορεία κάθε συνεδρίας καθώς και την ψυχική μου ανταπόκριση στα ερεθίσματα που δέχομαι από τον γιατρό μου. Σκοπός μου είναι να αντιμετωπίσω θεραπευτικά τον διαβήτη μου και επίσης να καταφέρω να διαφωτίσω όσους έχουν απορίες γύρω από την ρεφλεξιολογία και την ομοιοπαθητική με μια θεραπευτική εμπειρία στην πράξη, που θα την μοιραστούμε από κοινού..

 

Εαν δεν έχετε διαβάσει το πρώτο μέρος του αφιερώματος, δείτε το εδώ:http://www.glikiazoi.gr/2012/05/10/%CE%91%CE%

 

 ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

Μπήκα άνετα στο γραφείο του γιατρού μου. Όταν σε έναν χώρο υπάρχει μια ανοικτή ψυχή που σε περιμένει όλα είναι απλά. Στην πραγματικότητα θέλω να τονίσω ότι μπήκα ανυποψίαστη γι αυτό που θα συμβεί ..γιατί αν ήξερα ..θα έμπαινα ταραγμένη.

Απλώνω τα πόδια μου στον ρεφλεξιολόγο μου, με ύφος άνετο και εξοικειωμένο. Περιμένω μία από τα ίδια. Ένα ιατρικό τσεκάρισμα δηλαδή και μια επανάληψη αυτού που είχε συμβεί στην προηγούμενη συνεδρία για να επιβεβαιωθεί η εκτίμηση του γιατρού.  Μαζί μας είναι και η κόρη του. Νέα εκκολαπτόμενη ψυχολόγος που μας παρακολουθεί και ενίοτε μιλά μαζί μας. Είμαι αφοσιωμένη στην παρέα και απευθύνομαι και στους δυό. Μιλάω ακατάπαυστα και αυτό ξέρει τι σημαίνει όποιος έχει (έχω) την «χαρά» να με γνωρίζει. Δεν το βουλώνω ποτέ. Δεν  εννοώ να βγάλω στον σκασμό. Αστεία, κουβέντες περί ανέμων και υδάτων και γέλια χαρακτηρίζουν το παρείστικο τοπίο όσο ο γιατρός ψηλαφεί και ανιχνεύει.

Πιέζει στα κεντρικά σημεία των κάτω άκρων μου και εντελώς απλά αρχίζει και με περιγράφει. Άρχισε να με ψυχολογεί, υπενθυμίζοντας μου με τον τρόπο του, ότι είναι και ψυχολόγος. Το είχα ξεχάσει.

Γυρνώ τον ακούω αποσβολωμένη και δεν μιλάω πια. Τον παρακολουθώ

Μου λέει στην αρχή ότι έχω θέμα με την αγάπη.

-Αγαπάς πολύ και δυνατά. Αυτό όμως, σου παίρνει ενέργεια. Δεν ξέρεις πώς να σταματήσεις. Πρέπει να μάθεις να κλείνεις την πόρτα πίσω σου. Να αναγνωρίζεις τους βρυκόλακες.

-Εγώ: Και δηλαδή; Πως γίνεται να αγαπάς λιγότερο; Και ποιοι είναι οι βρικόλακες;

- Γιατρός: Αυτοί που μόνο τρέφονται από το συναίσθημα που τους δίνεις, χωρίς να στο γυρνάνε πίσω μου απαντά.

Συνεχίζει τονίζοντας μου με έμφαση, ότι πρέπει να πάψω να είμαι αυθόρμητη και να κάνω κινήσεις αγάπης σε αυτούς που δεν αξίζουν. Και ενώ ασκώ τόσο έλεγχο πάνω στις αντιδράσεις μου, την ίδια στιγμή το αίσθημα σε μένα μένει αδιαχείριστο συνεχίζει να μου λέει.

- Επίσης μου λέει, είσαι προβλέψιμη. Ξέρει ο άλλος τι μπορεί να προκαλέσει μια πράξη του και μετά περιμένει την αναμενόμενη αντίδραση σου. Την προκαλεί.

Περιττό να σας πω ότι βαριέμαι αφάνταστα τους προβλέψιμους ανθρώπους. Ούτε την λέξη προβλέψιμη δεν αντέχω! Αυτή η λέξη μου αντηχεί σαν σφαλιάρα. Σκέφτομαι ότι είμαι ο Βέγγος της προσωπικής μου ιστορίας ενώ θα  ήθελα να είμαι η Σκάρλετ Ο Χάρα και κρυφογελάω στην αυθαίρετη εικόνα που παρεμβάλει μπροστά στα μάτια μου. Ενός Βέγγου που τρέχει με την αιώνια φαλάκρα του, φορώντας φουρό..

Και συνέχισε να μιλά για μένα. Εδώ και χρόνια κανείς δεν με ανέλυσε. Κανείς δεν μου τα είπε χύμα τα πράγματα και ενώ στην ουσία το ήθελα και με ενδιέφερε πολύ, έτσι  απροετοίμαστη όπως ήμουν,  έμεινα παγωτό! Σοκαρίστηκα. Δεν συμφωνούσα και πολύ με αυτή την Ζωή που μου παρουσίαζε. Εντάξει ήταν συμπαθητική, αλλά δεν ήταν ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου..

Κι από κει και πέρα τον έβλεπα απλώς να μιλά. Οι λέξεις του δεν στόχευαν πουθενά γιατί δεν τις άκουγα. Μου συνέβηκε κάτι παράξενο που θα προσπαθήσω να το αποδώσω όσο πιο πιστά μπορώ. Τον βλέπω, αλλά δεν μπορώ να τον παρακολουθήσω. Ενώ όλη μου η προσοχή είναι εστιασμένη επάνω του, το βλέμμα μου πασχίζει να συγκεντρωθεί στα χείλη του. Μάταια όμως. Αυτό κάνει βόλτες ανάμεσα στο τόξο του ματιού και στην άκρη από το μάγουλο του. Νιώθω μια αναστάτωση μαζί με θυμό να θέλουν να εκφραστούν αλλά δεν αναγνωρίζω τον στόχο. Που στρέφεται αυτός ο θυμός; Στον ψυχολόγο; Μα δεν μου έκανε τίποτα! Να βοηθήσει θέλει! Παρόλα αυτά, δεν αναγνωρίζω το νόημα των λέξεων του. Για την ακρίβεια δεν τις ακούω καν. Μιλάει μιλάει και μου μοιάζει σαν πρωταγωνιστής μιας ταινίας όπου ο σκηνοθέτης τον έχει βάλει να λέει ασύνδετες και άσκοπες προτάσεις. Απλά και μόνο για να ρίξει ένα μουσικό χαλί και να κρατήσει απλώς το πλάνο του. Ντρέπομαι που εκείνος δίνει όλη την προσοχή του σε μένα και εγώ δεν μπορώ να ακούσω τίποτα.

Τον διακόπτω και του λέω.

-Συγνώμη γιατρέ γνωρίζω πολλά πράγματα από ψυχολογία και συνήθως όταν κάποιος ειδικός ξεκινάει μια φράση, ξέρω που θα καταλήξει. Καταλαβαίνω αμέσως και τα πάντα. Με θεωρώ έξυπνη…

- Γιατρός: Μα είσαι έξυπνη..

-Το ξέρω .. αλλά ..τόση ώρα που μιλάς όλα μου φαίνονται ασύνδετα ..δεν καταλαβαίνω τίποτα …και αυτό με τρομάζει λίγο ..είναι η πρώτη φορά… από ένα σημείο και μετά σε χάνω ..αυτό σημαίνει ότι κάτι δυνατό άγγιξες μέσα μου

- Γιατρός: Δεν καταλαβαίνεις γιατί δεν θες να καταλάβεις μου απαντάει

-Αυτό νομίζω και εγώ ..μάλλον φοβάμαι να αντιμετωπίσω όλη την αλήθεια για τον εαυτό μου ..ήμουν και απροετοίμαστη .. Βασικά, ήρθα ανυποψίαστη! Για έναν απλό έλεγχο πατούσας ήρθα!

Πιστέψτε με φαντάζει δύσκολο να εγκαταλείπεσαι στα χέρια ενός γιατρού για να δει το συκώτι σου, αλλά είναι ακόμη δυσκολότερο να κάνει την ανατομία της ψυχής σου. Εδώ έχει και ο ασθενής την ευθύνη. Είναι σαν να κάνεις εγχείρηση ανοικτής καρδιάς και εσύ να συμμετέχεις στο χειρουργείο. Μου έδινε το νυστέρι στο χέρι και εγώ ήθελα να το πετάξω..

Και συνεχίζει.

-Εσένα ο διαβήτης σου ήρθε όταν έχασες τον έλεγχο σε κάποια προβλήματα. Όταν δεν μπορούσες να τα διαχειριστείς.

-Ναι έτσι είναι του απαντώ. Δεν του είπα ποτέ και τίποτα για το πώς ή γιατί εμφανίστηκε ο διαβήτης μου. Δεν με ρώτησε δηλαδή ποτέ για να χρειαστεί να του εξηγήσω. Αντιμετώπιζα όντως τότε ένα πάρα πολύ σοβαρό αδιέξοδο πρόβλημα.

Σκέφτομαι: Αυτός ο άνθρωπος, εάν καίγεσαι επειγόντως για ψυχανάλυση είναι από τους πρώτους και μόνους που ξέρω, που για να του συστηθείς, είναι καλύτερα να του δώσεις κατευθείαν το πόδι σου. Να μην τον καθυστερείς.

Συνεχίζει να με περιγράφει και να με αναλύει. Μου δίνει το ερωτικό μου πορτρέτο στο χέρι και εγώ το αρπάζω. Μοιάζω σαν εκείνους τους αόμματους στις γωνιές των δρόμων που κρατούν μια εικόνα για να την πουλήσουν. Δεν το θέλω το πορτρέτο μου. Τρεχάτε κόσμε πάρτε το. Δωρεάν. Δεν πουλάμε χαρίζουμε!!

-Γιατρός: Εσύ είσαι για τον Έναν συνεχίζει και μου λέει. Για εκείνον που θα σου πει: προχώρα και εγώ είμαι εδώ! Τον μοναδικό. Όλοι οι άλλοι θα υπάρχουν και είναι φυσιολογικό αλλά υπάρχεις μόνο για τον αυτόν τον έναν.

Χρόνια τον αναζητώ τον Έναν όπως εκατομμύρια γυναίκες! Τι έκανε Χριστέ μου; Ήταν μαζί μου στην αναζήτηση;

Με φαντάστηκα ογδοντάχρονη, με αρθριτικά, να αναζητώ τον Έναν. Τα γόνατα σπασμένα από την κούραση και τα μαλλιά λίγα από την κάθοδο των ορμονών. Ξεγοφιασμένη, με τα μάτια ξέθωρα  σαν να ξεβάψαν στο πλυντήριο. Κι εδώ που τα λέμε, η μοναδική ευκαιρία να τα δω αχνοπράσινα. Η αχνή πρασινίλα των ματιών μου, θα είναι αποτέλεσμα  της φαρμακίλας από την πολυετή πάλη  μου με την πέτρα στα νεφρά. Το μπαγκράουντ: οι λιμασμένοι συγγενείς που περιμένουν τον θάνατο μου για να μείνουν στο πατρογονικό. Από την άλλη εγώ: συνεπαρμένη από το γήρας, με τα μισά μαλλάκια μου όρθια από τον ηλεκτρισμό αλλά και ξέμπλεκα για να σκεπάζουν ένα κεφαλάκι με υφέρπουσα άνοια, (η οποία θα είναι και η μόνη που θα με φλερτάρει πλέον), να τρέχω στα λιμάνια με ένα μυξομάντηλο στο χέρι και να ρωτάω τους κουρασμένους ναυτικούς που μόλις πιάσαν λιμάνι: Μήπως είδατε τον μοναδικό; Μήπως είδατε τον Έναν; Με παρασύρει η φαντασίωση μου, όταν ακούω και πάλι την φωνή του……

-Γιατρός: Είσαι πάρα πολύ δυναμική γυναίκα… (ακολουθεί η περιγραφή των προσωπικών μου σχέσεων) …όλη η ανατομία του βάθους μου …γεγονός που με αποτρέπει για λόγους δεοντολογικούς να το περιγράψω ..με συγχωρείτε φίλοι μου αλλά ήδη έχω αποκαλυφθεί πολύ) και έχει σε όλα δίκιο!

-Γιατρός: Πρέπει να αφήσεις τον έντονο έλεγχο. Με τρίβει επίμονα στα πόδια. Με ρωτάει. Αισθάνεσαι ζέστη;

- Εγώ: Όχι. Για την ακρίβεια αισθάνομαι το αντίθετο.

Πρέπει να αισθανθείς ζέστη. Επιμένει να τρίβει τα πόδια μου. Ό ίδιος έχει ιδρώσει. Έχει εναποθέσει όλη του τη δύναμη και την προσοχή στις μαλάξεις των χεριών του. Εγώ όμως είμαι συγκλονισμένη. Αυτό που ο γιατρός αποκαλεί έλεγχο σε μένα, έχει ξανάρθει έντονα. Δεν αντιστέκομαι εγώ, αλλά η μαθημένη μου συμπεριφορά. Μέχρι να διαχειριστώ όλες αυτές τις πληροφορίες δεν πρόκειται να αφεθώ. (αυτό το ανακάλυψα μετά-καθώς περνούσαν οι μέρες) Γυρνάει στην κόρη του και λέει:

- Μου έχει ξανασυμβεί άλλη μια φορά αυτό. Νιώθω εγώ τώρα, αυτό που θα έπρεπε να νιώθεις εσύ.. μου λέει πάντα με χαμόγελο.

Με ενημερώνει ότι προσπαθεί να ενεργοποιήσει πάγκρεας, συκώτι νεφρά. Αυτά τα τρία επικοινωνούν μεταξύ τους σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Ανταλλάσουν ενέργεια. Ο πόνος κατά την διάρκεια της πίεσης που μου προκαλεί είναι εντονότερος από την πρώτη συνεδρία. Πονάω περισσότερο αλλά το μυαλό μου είναι πιο ερεθισμένο … Έχει σταματήσει στην περιγραφή μου. Στην ψυχική μου ανατομία.

Ο γιατρός έχει τελειώσει με την εξέταση και επιστρέφει στο γραφείο του. Εγώ συνεχίζω να κάθομαι στην αναπαυτική πολυθρόνα της εξέτασης. Είμαι χαλαρωμένη και τον ακολουθώ με τα μάτια. Καθώς κάθεται, μου λέει με τον πιο απλό φυσικό τρόπο κάτι που δεν ήξερα ή καλύτερα που δεν ήθελα να ξέρω.

-Ξέρεις γιατί θέλεις να έχεις τον έλεγχο; Γιατί κάποτε χρειάστηκες την βοήθεια κάποιων και εκείνοι δεν σου την έδωσαν.

Νιώθω τα μάτια μου αμέσως να πλημυρίζουν. Τώρα έχω μετατραπεί σε κανονική Βουγιουκλάκη. Το σπουργιτάκι! Μα που είναι ο Αλεξανδράκης να μου βάλει το χιλιάρικο στο πορτοφόλι; Τα εισιτήρια να φύγω!!!!

Αμέσως μετά σκέφτομαι: από πού το ξέθαψε αυτό τώρα;  Σε λίγο δεν θα μπορώ να τον δω από την θολούρα. Γιατρέ, του λέω έλα και πάτα ένα σημείο στα πόδια για να μην κλάψω. Και γελάω. Και αυτόματα μου ήρθαν στο μυαλό όλες αυτές οι στιγμές που χρειάστηκα βοήθεια από εκείνους που περίμενα και δεν την είχα. Ήταν σαν να με έριχναν με το ζόρι πάνω από τα σαπισμένα φύλλα και το χώμα ενός δάσους, να ξεθάψω κάτι πεθαμένο … και το ξέθαψα. Τι κάνω τώρα με το κουφάρι;

Αυτό όμως που μου έδωσε την χαριστική βολή, που με εξέπληξε με την οξύνοια του γιατρού μου, είναι η αποκάλυψη ενός μυστικού μου που το είχα εκμυστηρευτεί μόνο στον εαυτό μου. Συνήθισα στη ζωή μου, βλέποντας πράγματα που δεν μου αρέσουν στον κόσμο, όπως όλοι μας, νιώθοντας μερικές φορές όχι μεγάλη απέναντι στη ροή των γεγονότων, αλλά ένα μικρό ψηλό παιδί, να φτιάξω τη δική μου πολιτεία των ιδεών. Τι είναι η πολιτεία των Ιδεών; Ένας κόσμος αποκλειστικά δικός μου. Κάτι που θα βρίσκεται μέσα στο μυαλό μου, όπου εκεί όμως θα επικρατεί το δίκαιο, η αγάπη, η συμπόνια, η ποίηση και η φαντασία αλλά  και η γνώση για ότι μας περιβάλλει. Τον είχα βαφτίσει κόσμο του Πλάτωνα και των Ιδεών και ήταν ο δικός μου κόσμος. Δεν πάει να μου συνέβαινε κάθε λογής κακό; Εγώ πάντα στο τέλος της μέρας ή στη μέση ενός βαριού μεσημεριού, ανέβαινα στον πλατωνικό μου εξώστη και εκεί εύρισκα την ισορροπία μου. Και πιστέψτε με είναι μεγάλο καταφύγιο.

Γυρνάει λοιπόν με την μεγαλύτερη άνεση ο γιατρός, απλώνει την πλάτη του στην πλάτη του καναπέ, κάθεται σταυροπόδι, παίζει με τον στυλό του και λέει απευθυνόμενος στην κόρη του.

-Ξέρεις τι έχει κάνει; Ζει σε έναν τελείως δικό της προσωπικό κόσμο. Έχει φτιάξει μια Πολιτεία των Ιδεών και έχει μπει μέσα.

Εκείνη την ώρα ο γιατρός με υποδούλωσε! Με σκλάβωσε! Με ενθουσίασε! Μου πήρε την ανάσα. Καλά όλα τα αλλά και αυτό; Έχω εμπειρία από συνεδρίες. Τρία χρόνια ψυχανάλυσης θα χρειαζόταν με άλλο ψυχολόγο για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Του βγάζω το καπέλο…

Και κάτι που άφησα για το τέλος. Στην αρχή της συνεδρίας, κάποια στιγμή, καθώς ο ρεφλεξιολόγος έτριβε τα πέλματα μου, αισθάνθηκα μια διέγερση. Τα άκρα μου άρχισαν να ιδρώνουν έντονα και η καρδιά μου χτυπούσε πιο γρήγορα. Το λέω στον γιατρό και μου απαντά:

-Γιατρός: Αυτό θέλουμε

Εγώ επιμένω, γιατί με ενοχλεί απίστευτα αυτή η οικεία αίσθηση την έχω ξαναζήσει:

-Νιώθω μια ένταση…

-Ναι το ξέρω μου λέει χαμογελώντας. . Για να ακριβολογούμε  δεν είναι ένταση αυτό που νιώθεις εσύ συγκεκριμένα. Φόβος είναι.

Όλοι γύρω μου που με γνώριζαν και με γνωρίζουν, με χαρακτήριζαν αγχώδη. Εγώ από μικρό παιδί έλεγα σε όλους ότι ταλαιπωρούμε από άγχος. Σε κανέναν δεν χρησιμοποίησα ποτέ την λέξη φόβος. Γιατί με ποιο τρόπο και πιο δικαιολογητικό θα μπορούσε να καταλάβει κάποιος, ότι εγώ πάσχω από τα δύο μου μόλις χρόνια, από ένα διαρκές αίσθημα φόβου; Πάντα είχα μέσα μου την ένταση ότι με κυνηγάει ένα αρπακτικό στα βάθη μιας αχανούς και άγνωστης ζούγκλας. Ήταν ο μόνος που μου αποκάλυψε το μυστικό μου και μάλιστα χωρίς να έχει προηγηθεί συζήτηση. Ψηλαφώντας απλώς το πόδι μου. Όλο αυτό τον φόβο, τον κουβαλάω, εξαιτίας ενός σοκαριστικού γεγονότος που έζησα στα δύο μου χρόνια….

Συναισθήματα πριν φύγω από το γραφείο.

Ήρθε η ώρα να τους χαιρετήσω. Συνέχιζα να αισθάνομαι όμορφα με αυτούς τους ανθρώπους. Όμως ήθελα να φύγω. Να διαχειριστώ αυτά που άκουσα. Αποκαλύφθηκαν μυστικά μου εκεί μέσα. Ο γιατρός έβγαλε το θαμμένο κλειδί της ψυχής μου και μου το άφησε απλά στο τραπέζι. Τι να το κάνω τώρα; Αυτό το κλειδί έχει την δυνατότητα, να ανοίξει μόνο μια πόρτα  και εγώ δεν θέλω αυτή τη στιγμή να μπω πουθενά. Κατέβηκα στην Εγνατία και δεν πήρα αμέσως ταξί να φύγω. Τα πόδια αισθάνονται όλο αυτό το τρυφερό βάρος της τριβής. Έχω την αίσθηση ότι κάτω από τα πέλματα μου έχω βαρίδια από σίδερο. Όμως η ταραχή μου είναι τόση, ώστε επιμένω να περπατώ. Παρόλο που ο άνθρωπος δεν με κατέκρινε, εγώ ένιωθα ότι με γκρέμισαν. Δηλαδή πρέπει να αναθεωρήσω; Είναι σαν να μου ζητούσαν να αλλάξω την σύσταση του νερού. Να αλλάξω δηλαδή τον κόσμο μου όλο. Μα μου αρέσει αυτός ο κόσμος. Πάλεψα για να τον χτίσω. Γυρνάω και κοιτώ δίπλα μου. Φτιάχνω με την φαντασία μου μια άλλη Ζωή. Περπατάμε μαζί χέρι χέρι. Έχει το βλέμμα της εστιασμένο μπροστά σα και μένα. Την αγαπάω αλλά μπορεί και να μην την ξέρω.. Αγωνίστηκα όμως για να την δημιουργήσω. Όποια είναι ότι είναι, το οφείλει σε μένα. Μα ήμουν λοιπόν τόσο λάθος; Σκέφτομαι ότι ο γιατρός με εξήγησε χωρίς να  του μιλήσω για κάποια μυστικά μου γεγονότα που με καθόρισαν. Ειδικά αυτό που μου συνέβη στην παιδική μου ηλικία. Κάτι συνταρακτικό για μένα, που μου κληροδότησε αυτόν τον μόνιμο φόβο. Μια πρωτόγονη αρπακτική διάθεση για σωτηρία και απόδραση.

Μετά από μια εβδομάδα τον πήρα τηλέφωνο-τότε βρήκα το ψυχολογικό σθένος και του τα είπα συνοπτικά όλα για μένα) μου απάντησε ότι τώρα εξηγούνταν πολλά για μένα.

-Γιατί δεν σου κρύβω με απασχόλησες πολύ…..

Η περιουσία της αγάπης και πώς να μην χρεοκοπήσεις

Τελικά βγήκα στο συμπέρασμα: Πρώτα από όλα ο γιατρός δεν μου είπε να αλλάξω όλη μου την ουσία και αυτό που είμαι. Αυτή η αίσθηση προκλήθηκε από δική μου ανησυχία καθαρά και μόνο. Τι ήθελε όμως να μου πει ο γιατρός; Νομίζω αυτό:

Ας πούμε ότι η καλοσύνη και η αγάπη είναι μια περιουσία. Αν είσαι πάμπλουτος και ευτυχισμένος για την αυτάρκεια που σου δίνει η περιουσία σου, εντελώς κουμουνιστικά, θέλεις πλέον να δώσεις από την περιουσία σου και σε όσους δεν έχουν. Να δεις και άλλους να χαμογελούν σαν και σένα. Δίνοντας λοιπόν μέρος από την περιουσία σου, αισθάνεσαι πλήρης. Ακόμη πλουσιότερος γιατί μοιράζονται και άλλοι από τη χαρά σου. Υπάρχουν όμως και κάποιοι εκμεταλλευτές. Τεμπέληδες και νωθροί. Αυτοί ψάχνουν να ζήσουν παρασιτικά. Τα χρήματα που θα τους δώσεις δεν θα τα πολλαπλασιάσουν. Ούτε θα αισθανθούν κάποιο είδος ευγνωμοσύνης για την τύχη τους. Σε αυτούς αξίζει να δώσεις; Αξίζει στο φινάλε να τους κάνεις περισσότερο εγωιστές και αναίσθητους; Όχι. Αυτό ήθελε να πει ο ποιητής ψυχολόγος. Αυτή η εκδοχή μου αρέσει. Και αυτή θα κρατήσω, εκτός αν διαφωνήσει ο γιατρός μου στην επόμενη συνεδρία και χρειαστεί πάλι να προστατέψω τον εαυτό μου από την αμφιβολία για μένα. Για αυτό που είμαι. Είμαι πολύ μεγάλη για να αναθεωρήσω και καταβάθος πολύ ευτυχισμένη για να συγκρατηθώ. Γιατί συμφωνώ πως δεν έχω την δύναμη να κλείσω την πόρτα πίσω μου στα ζόμπι. Τα αφήνω και μπαίνουν για να τους δώσω μια ευκαιρία. Όταν όμως τα ανακαλύψω, έχω την δύναμη να τα σκοτώσω και να προχωρήσω. Και τι σημασία έχουν αλήθεια λίγες κηδείες, μπροστά σε τόσες γέννες φιλίας και στοργής που έχω απολαύσει;

 

Όταν ο γιατρός μου ανακάλυψε το ισχυρό αίσθημα του φόβου μου. Τι είναι ο φόβος που κρύβω 40 χρόνια τώρα; Το οδοιπορικό της ανατομίας του..

Τα φοβικά άτομα ζούνε σε μια ερωτική σχέση με τον φόβο τους. Αφού δεν μπορούν – δεν ξέρουν να τον αποτινάξουν από πάνω τους,- μαθαίνουν να ζουν μαζί του. Τον κάνουν αδελφό τους. Ο φόβος όμως, συμπαρασύρει μαζί και άλλα συναισθήματα. Ένταση, αγωνία, ενοχές, διέγερση, υψηλές αισθήσεις, ένταση της όσφρησης, ένταση στην απομόνωση και στην εστίαση οπτικών ερεθισμάτων.

Οι οπτικές εικόνες κατά τη διάρκεια του φόβου, δεν έχουν συνέχεια .. το άτομο βλέπει αποσπασματικά και το οπτικό σενάριο δεν έχει λογική. Είναι σαν να βλέπει σπασμένες σκηνές από ένα έργο σε slow motion! Μεγεθύνει κινήσεις, απομονώνει βλέμματα, ψυχολογεί, χειραγωγεί, ελίσσεται, αμφιβάλλει, η αδρεναλίνη τρέχει και η αδρεναλίνη ως γνωστόν είναι εθιστική.

Από ένα σημείο και μετά όμως, θες πράγματι  να απελευθερωθείς απο τον φόβο σου; Τον συνδυάζεις με κάθε κορυφαία στιγμή της ζωής σου. Είναι το δέρμα, κάτω και πάνω από το δέρμα σου.  Σε συνοδεύει παντού. Και στις καλές και στις κακές σου στιγμές. Πολλές φορές προσπαθώντας να εξηγήσεις το γιατί,  κάνεις μακροβούτια στον εαυτό σου. Κάτι που θέλει θάρρος. Κι ότι θέλει θάρρος, συνήθως συνοδεύεται και πάλι από φόβο.

Όμως η διέγερση βρίσκεται στο ότι τολμάς. Ξεπερνάς τον εαυτό σου. Εκπαιδεύεσαι και μαθαίνεις από  εσένα. Αν υποθέσουμε ότι εσύ είσαι ένα μικρό σύμπαν το ίδιο συμβαίνει και με τους άλλους. Μαθαίνοντας λοιπόν τους νόμους του δικού σου σύμπαντος, μαθαίνεις τον κόσμο που τόσο πολύ σε φοβίζει. Αυτός ο φαύλος κύκλος συναισθημάτων και εντάσεων είναι απόλυτα διεγερτικός και σου δίνει στην ουσία δύο ζωές.

Το κάνω να ακούγεται γοητευτικό και μάλλον είναι. Ρωτήστε έναν αλκοολικό αν του αρέσει που είναι αλκοολικός. Ναι! του αρέσει αυτό θα σας πει. Αρκεί να βρίσκεται σε μια κρίση ειλικρίνειας.. Ο φόβος είναι ένα εξαρτητικό αλκοολικό συναίσθημα. Φυσικά και είναι λάθος Αλλά ποιος εξαρτημένος μπορεί να αποκολληθεί από το λάθος του; Αυτό μάλλον εννοούσε ο γιατρός. Να μην λειτουργώ με το συναίσθημα και να λειτουργώ με την λογική. Γιατί αυτήν την τρικλοποδιά σου δημιουργεί το συναίσθημα. Φέρνει και άλλο συναίσθημα. Και το συναίσθημα ενός φοβικού ανθρώπου κερδίζει σε εντάσεις. Αλλά ποιος οργανισμός αντέχει να ζει κάτω από διαρκή ένταση; Μόνον ο αλκοολικός του φόβου! Αλλά τελικά πράγματι αντέχει; Η απλώς, όπως τόσοι αλκοολικοί, νομίζει ανοήτως ότι το ελέγχει;

Το είπαν και οι ερευνητές: Αποσπάσματα σχετικά με τον διαβήτη και τον φόβο.

Ο Αμερικανός φυσιολόγος Κάννον, έχει αποδείξει ότι ο φόβος και η αγωνία, αυξάνουν στο ζώο και στον άνθρωπο, το ζάχαρο του αίματος. Αν κλείσει κανείς μια γάτα σε ένα κλουβί και βάλει μπροστά ένα εξαγριωμένο σκυλί, αυτή θα έχει σε λίγο αύξηση του ζαχάρου. Αυτό έχει προφανώς σχέση με την λεγόμενη «λειτουργία του οργανισμού σε κατάσταση ανάγκης» η οποία σε επιβαρύνσεις του οργανισμού (ψυχικής και φυσικής μορφής) κινητοποιεί αμυντικές διαδικασίες: η αύξηση του ζαχάρου στο αίμα, έχει ίσως σκοπό να εξασφαλίσει την αυξημένη του κατανάλωση σε περίπτωση επίθεσης. Αυτός ο μηχανισμός παίζει πιθανόν και στον ψυχικό κόσμο του διαβητικού κάποιο ρόλο. Οι συναισθηματικοί ερεθισμοί και οι περιπλοκές έχουν πάντως σαν συνέπεια την αύξηση της ποσότητας του ζαχάρου στα ούρα.

Διαβήτης και αγάπη «…Η γνώμη ότι ο διαβητικός πάσχει από μια τάση για πείνα σε γενική έννοια, (πείνα για αγάπη, αναγνώριση, προστασία) βρίσκει μια ορισμένη πιστοποίηση στην ψυχολογική διάγνωση ότι «ο διαβήτης είναι μια παθολογικά αυξημένη κατάσταση πείνας» (Bahner)

Ο Φραντς Αλεξάντερ, ο οποίος έκανε στο ινστιτούτο του, μεγάλες έρευνες για την ψυχολογία των διαβητικών, τονίζει ότι σε πολλές περιπτώσεις διαβήτη, οι άρρωστοι, είχαν διατηρήσει μια παιδική, εξαρτημένη και απαιτητική στάση και έπασχαν από αισθήματα αποτυχίας, γιατί οι απαιτήσεις τους για βοήθεια και αγάπη, κινούνται έξω από κάθε δυνατότητα της πραγματικής κατάστασης και για αυτό δεν μπορούν να ικανοποιηθούν ποτέ αρκετά. Στην αποτυχία αυτή οι άρρωστοι, αντιδρούσαν με εχθρότητα. Ο διαβήτης δημιουργήθηκε όταν αυτές οι παιδικές επιθυμίες δεν εκπληρώθηκαν….»

 

Και τώρα; Τι κάνουμε χωρίς την πολιτεία των Ιδεών; Πρέπει να την εγκαταλείψω;

Παραθέτω παρακάτω ένα απόσπασμα για την αξία της φιλοσοφίας από την ιστοσελίδα filosofia.gr …

Ο φιλόσοφος καταλαβαίνει ότι είναι στο σωστό δρόμο. Το καταλαβαίνει αυτό όταν συνειδητοποιεί ότι όσο προχωράει στην σκέψη και την επιστήμη, τόσο περισσότερο ηλίθιος αισθάνεται για την αδυναμία της γνώσης του. Δεν μαζεύει βιβλία στην βιβλιοθήκη του ο φιλόσοφος, μαζεύει “γιατί”. Αυτά είναι η περιουσία του. Καταλαβαίνει ότι είναι στον σωστό δρόμο όταν συλλάβει ότι οι ερωτήσεις είναι σημαντικότερες από τις απαντήσεις. Αυτές είναι το καύσιμο της ύπαρξης. Κάθε απάντηση είναι και ένα μικρό τέλος. Και όταν θα έλθει η μεγάλη ώρα θα είναι έτοιμος να υψωθεί στο υπέρτατο βάθρο της φύσης: στην οντολογική αξία ενός ξερού φύλλου που το παίρνει ο αέρας και το αφανίζει σε κάποιο υδάτινο ρεύμα. Και όλοι οι άλλοι; Την ίδια τύχη θα έχουν, πολύ πιο οδυνηρά όμως. Θα πεθάνουν χωρίς να καταλάβουν ότι πέθαναν. Όπως έζησαν χωρίς να υπάρξουν.”

 

Σε τι λάθος μπορεί να πέσει ο αναγνώστης;

Διαβάζοντας ξανά το κείμενο, μπορεί ο αναγνώστης να βγει στο συμπέρασμα ότι είμαι ένα εξαιρετικό άτομο, που μόνο αγαπάει και έπεσε το καημένο  θύμα των κακών άλλων και των περιστάσεων. Αυτό το συμπέρασμα δεν θα ήταν λάθος απλά, αλλά Ψέμα. Περικόπηκαν πράγματα που δεν με κολακεύουν ή τουλάχιστον δεν με αγιοποιούν αλλά πιστέψτε με, θα σας ξένιζε και εσάς ένας άνθρωπος που βγάζει φάτσα φόρα όλα τα μυστικά του σε δημόσια κατανάλωση. Εδώ σε αυτή την ιστορία, ιχνηλατούμε με αφορμή εμένα, την ψυχή των διαβητικών. Προσπαθούμε να ξετυλίξουμε ένα κουβάρι και να βρούμε την άκρη του νήματος για την θεραπεία. Κατά τα άλλα φυσικά και είμαι ένα βαρετό ανιαρό πλάσμα όπως κατά καιρούς είμαστε όλοι μας. Είμαι ένα ανθρώπινο δείγμα και τίποτε άλλο σε αυτήν την ιστορία. Ένας τροχός απαραίτητος για να τσουλήσει το αμάξι του κόσμου όπως και όλοι οι άλλοι. Το θέμα εδώ δεν είμαι εγώ αυτή καθαυτή. Αλλά η ολιστική προσέγγιση ενός γιατρού στην κατανόηση και την θεραπεία του διαβήτη. Επιπλέον όλοι οι άνθρωποι αποτελούνται από μικρές τρυφερές στιγμές. Αυτές οι στιγμές έρχεται η ώρα που εκφράζονται στο σώμα μας ως συμπτωματολογία. Και γίνονται συνεδρία στον ψυχαναλυτή, χειρουργείο στα νοσοκομεία, αφόρητοι ανεξήγητοι πόνοι στη μέση ή στην κοιλιά. Αν βλέπετε στον εαυτό σας κοινά στοιχεία με εμένα, αφορμή να τα βελτιώσετε ..να ρυθμίστε τον εαυτό σας, όσο μπορείτε ή απλά να τα κατανοήσετε. Τότε θα σημαίνει ότι αυτή η προσπάθεια βρήκε τον στόχο της και βαδίζουμε στον σωστό δρόμο! Ευχαριστώ πολύ όλους ..ραντεβού στην επόμενη συνεδρία…

 

Ζωή Κυροπούλου