Αλήθειες και μύθοι για τα εμβόλια

Έγκυρη ιατρική ενημέρωση για όλους!

Το παρακάτω άρθρο το πήρα απο την Ελληνική Εταιρεία Ομοιοπαθητικής Ιατρικής καθώς στις μέρες μας, επικρατεί πολύ σύγχυση σχετικά με το θέμα των εμβολιασμών ενώ συνεχώς προκύπτει και κάποιο νεώτερο……..
Τα άρθρα που δημοσιεύθηκαν στο τεύχος 19 του περιοδικού μας και που αναφέρονταν σε μια άλλη προσέγγιση, πιο κριτική και σκεπτικιστική, της πρακτικής των εμβολιασμών, προκάλεσαν ιδιαίτερη εντύπωση στο αναγνωστικό μας κοινό. Το γεγονός αυτό, αν και αναμενόμενο στο Βαθμό που τέτοιου τύπου πληροφόρηση είναι δύσκολο, για προφανείς λογούς, να περάσει μέσα από τα κανάλια της συμβατικής ενημέρωσης, μας ωθεί στο να συνεχίσουμε την προσπάθεια μας για την πληρέστερη ενημέρωση σας. Εδώ να τονίσουμε για άλλη μια φορά ότι η τοποθέτηση και η εξαυτής ευθύνη του καθενός στο θέμα των εμβολίων είναι εντελώς προσωπική υπόθεση. Εμείς θεωρούμε απλά ότι ο σωστά και σφαιρικά ενημερωμένος πολίτης έχει μεγαλύτερες πιθανότητες ορθής κρίσης και προς αυτή την κατεύθυνση κατατείνει όλη η προσπάθεια μας.

Το Σύστημα Αναφοράς Παρενεργειών Εμβολιασμού (VAERS) παίρνει περίπου 11.000 αναφορές για σοβαρές παρενέργειες σε εμβολιασμούς ετησίως, από τις οποίες το 1% (πάνω από 112 περιπτώσεις) αφορούν θανάτους από αντιδράσεις σε εμβόλια1. Η πλειονότητα αυτών των αναφορών αποστέλλεται από γιατρούς και η πλειονότητα των θανάτων αποδίδονται στον κοκκύτη, ο οποίος αντιστοιχεί στο “Ρ” του εμβολίου DPT. Από μόνα τους τα στοιχεία αυτά είναι ανησυχητικά, αλλά αφορούν μόνο την “κορυφή του παγόβουνου”. Ο FDA (Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων στις Η.Π.Α) εκτιμά ότι μόνο το 10% των αντιδράσεων σε εμβόλια αναφέρονται2, ποσοστό που τεκμηριώνεται και από δύο έρευνες του Εθνικού Κέντρου Αναφοράς Εμβολιασμών (NVIC)3. Το NVIC αναφέρει ότι “στη Νέα Υόρκη, μόνο ένα από σαράντα ιατρεία (2,5%) επιβεβαιώνουν ότι ανέφεραν θάνατο ή ασθένειες μετά από εμβολιασμό”. Στη Νέα Υόρκη επομένως 97,5% των σοβαρών αντιδράσεων σε εμβόλια δεν αναφέρεται. Ακόμα κι αν παραβλέψουνε τις υπόνοιες σχετικά με την ακεραιότητα των επαγγελματιών υγείας (οι γιατροί είναι νομικά δεσμευμένοι ν’ αναφέρουν σοβαρές παρενέργειες), οι στατιστικές δείχνουν ότι οι ετήσιοι θάνατοι μετά εμβολιασμό μπορεί να ξεπερνούν τους χίλιους.

Με τον κοκκύτη, οι σχετιζόμενοι με εμβόλια θάνατοι είναι υπερπολλαπλάσιοι των θανάτων από την ίδια την ασθένεια, οι οποίοι είναι περίπου 10 ετησίως πρόσφατα, κατά το 0Ο0(Κέντρα για τον Ελεγχο των Νόσων), και μόνο 8 το 1993, το τελευταίο έτος αιχμής για την ασθένεια. Με απλά λόγια το εμβόλιο είναι 100 φορές πιο θανατηφόρο από την ασθένεια.

Με δεδομένα τα πολλά περιστατικά κοκκύτη σε έντονα εμβολιασμένους πληθυσμούς και το γεγονός ότι η πτώση της συχνότητας της ασθένειας στις Η.Π.Α. συνέβει πριν τους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς (οι θάνατοι από κοκκύτη υποχώρησαν κατά 79% πριν τους εμβολιασμούς), η σύγκριση αυτή τεκμηριώνεται επαρκώς. Ο τεράστιος αριθμός απωλειών από εμβολιασμούς δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί αναγκαία θυσία “για μια κοινωνία χωρίς ασθένειες”.

Δυστυχώς η ιστορία των θανάτων που σχετίζονται με εμβόλια δε σταματά εδώ. Εθνικές και διεθνείς στατιστικές έχουν δείξει ότι οι εμβολιασμοί είναι ένα από τα αίτια του Σ.Α.Θ.Β-4,5. (Σύνδρομο Αιφνίδιου Θανάτου Βρεφών). Το Σ.Α.Θ.Β. είναι μια “πρόχειρη” διάγνωση όταν δεν είναι γνωστή η ακριβής αιτία θανάτου και οι αριθμοί κυμαίνονται από πέντε έως δέκα χιλιάδες ετησίως στις Η.Π.Α. Μια έρευνα έδειξε ότι η αιχμή των αιφνίδιων θανάτων βρεφών συμβαίνει μεταξύ δύο και τεσσάρων μηνών, ακριβώς η ηλικία όπου χορηγούνται οι δύο πρώτοι εμβολιασμοί ρουτίνας4, ενώ μια άλλη έρευνα έδειξε σαφή συσχέτιση εμβολιασμών – θανάτων μέχρι και τρεις εβδομάδες μετά τη χορήγηση εμβολίου.

Αλλοι ερευνητές τεκμηρίωσαν ότι 3.000 παιδιά πεθαίνουν μέσα σε 4 μέρες μετά τον εμβολιασμό κάθε χρόνο στις Η.Π.Α., ενώ άλλη μελέτη συμπέρανε ότι οι μισοί αιφνίδιοι θάνατοι βρεφών στις Η.Π.Α. κάθε χρόνο (περίπου 2.500 παιδιά) οφείλονται σε εμβόλια5.

Υπάρχουν έρευνες που ισχυρίζονται ότι δεν βρήκαν συσχέτιση μεταξύ εμβολιασμών και αιφνίδιων θανάτων βρεφών. Αλλά ορισμένοι ερευνητές αμφισβήτησαν αυτά τα συμπεράσματα με αποδείξεις ότι “εξωτερικές επιρροές” λειτούργησαν υπέρ των εμβολίων6. Θα έπρεπε οι έρευνες που αναφέρθηκαν ν’ αποτελέσουν αρχή σχολαστικού και εκτεταμένου ελέγχου σχετικά με τους εμβολιασμούς παιδιών που πέθαναν αιφνίδια.

Όταν στα μέσα της δεκαετίας του ’70 η Ιαπωνία ανέβασε την ηλικία εμβολιασμού από 2 μήνες σε 2 χρόνια, η συχνότητα αιφνίδιων θανάτων βρεφών μειώθηκε δραστικά. Παρά τις ενδείξεις αυτές η ιατρική κοινότητα κρατά αρνητική στάση. Οι ιατροδικαστές δεν ελέγχουν πότε εμβολιάστηκαν τα θύματα του Σ.Α.Θ.Β. Ανυποψίαστες οικογένειες συνεχίζουν να υφίστανται τις συνέπειες, απληροφόρητοι για τους κινδύνους και χωρίς δικαίωμα εκλογής.

Αλλες έρευνες για μη θανατηφόρες παρενέργειες δείχνουν ότι ο συνολικός αριθμός θυμάτων των εμβολιασμών μπορεί να ξεπερνά τις 100.000. Εξαιτίας της αδυναμίας των γιατρών ν’ αναφέρουν τα περιστατικά, κανείς δεν ξέρει πόσα από αυτά είναι μόνιμες αναπηρίες, αλλά στατιστικές υποδεικνύουν ότι είναι πολλαπλάσιος αριθμός από αυτόν των θανάτων. Αυτή η αναφορά ενισχύεται και από μια μελέτη η οποία αποκάλυψε ότι 1 στα 175 παιδιά που ολοκλήρωσαν το τριπλό εμβόλιο (DPT) υπέφεραν από “σοβαρές παρενέργειες”7, και την αναφορά ενός γιατρού πληρεξούσιου, ο οποίος βρήκε πως 1 στους 300 εμβολιασμούς του τριπλού εμβολίου κατέληγε σε σπασμούς8.

Η Αγγλία διαπίστωσε μια πτώση στους θανάτους από κοκκύτη όταν το ποσοστό εμβολιασμών έπεσε από 80% στο 30%, στα μισά της δεκαετίας του ’70. Από τη μελέτη του Σουηδού επιδημιολόγου Β. Trollfor για την αποτελεσματικότητα και την τοξικότητα του εμβολίου του κοκκύτη σε όλο τον κόσμο βρέθηκε πως “η θνησιμότητα από κοκκύτη είναι πρόσφατα πολύ χαμηλή στις βιομηχανικές χώρες και καμία διαφορά δεν βρέθηκε όταν χώρες με υψηλά, χαμηλά και μηδενικά ποσοστά εμβολιασμών συγκρίθηκαν”. Βρήκε επίσης πως στην Αγγλία, την Ουαλία και τη Δυτική Γερμανία υπήρχαν μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας από κοκκύτη το 1970 όταν δηλαδή και το ποσοστό εμβολιασμών ήταν υψηλό παρά κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού της δεκαετίας του 1980, όταν τα ποσοστά εμβολιασμών είχαν πέσει.

Τα εμβόλια κοστίζουν πολύ περισσότερο από τη ζωή και την υγεία των παιδιών μας. Το Κρατικό Εθνικό Πρόγραμμα Αποζημιώσεων Εμβολίων των Η.Π.Α. έχει πληρώσει παραπάνω από 724,4 εκατομμύρια δολάρια σε γονείς παιδιών που έχουν υποστεί βλάβες ή έχουν πεθάνει. Επίσης έχει δεχτεί παραπάνω από 5.000 αιτήσεις από το 1988, συμπεριλαμβανομένων 700 αιτήσεων για θανάτους σχετιζόμενων με εμβόλια, και υπάρχουν ακόμα παραπάνω από 2.800 περιπτώσεις θανάτων και βλαβών που εκκρεμούν και ίσως περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να λυθούν.

 

Εν τω μεταξύ, οι φαρμακευτικές εταιρείες έχουν καταφέρει να έχουν μια “αιχμάλωτη” αγορά: τα εμβόλια χορηγούνται νόμιμα και στις 50 πολιτείες της Αμερικής, και οι ίδιες αυτές εταιρείες είναι “άτρωτες” ως προς το να λογοδοτήσουν για τις συνέπειες των προϊόντων τους. Ακόμα περισσότερο, τους έχει επιτραπεί να χρησιμοποιούν τους νόμους για το βιομηχανικό απόρρητο ώστε να εμποδίσουν αποκάλυψη πληροφοριών στο κοινό για τους κινδύνους των εμβολίων. Τέτοιες ρυθμίσεις είναι φανερά ανήθικες, σπρώχνουν ένα μη ενήμερο Αμερικάνικο κοινό να πληρώνει για την παρασκευή των εμβολίων, ενώ εξασφαλίζουν πως το ίδιο αυτό κοινό θα παραμείνει στην άγνοια για τους κινδύνους των προϊόντων αυτών.

Είναι πολύ ενδιαφέρον να σημειώσουμε πως οι ασφαλιστικές εταιρείες (από τις οποίες διεξάγονται και οι καλύτερες έρευνες) αρνούνται να καλύψουν τις παρενέργειες των εμβολίων. Τα κέρδη φαίνεται να υπαγορεύουν τις θέσεις και των φαρμακευτικών και των ασφαλιστικών εταιρειών.

 

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ # 1
. “Τα εμβόλια προκαλούν θανάτους, σοβαρές παρενέργειες καθώς και προσωπικό και οικονομικό κόστος σε οικογένειες και φορολογούμενους “.

 

Ο ΜΥΘΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ # 1
. “Τα εμβόλια είναι πολύ αποτελεσματικά……ή μήπως όχι ; ”

Η ιατρική βιβλιογραφία έχει έναν εκπληκτικό αριθμό μελετών οι οποίες αναφέρουν αποτυχία των εμβολίων. Επιδημικά φαινόμενα ιλαράς, παρωτίτιδας, ανεμοβλογιάς και πολυομυελίτιδας έχουν παρουσιασθεί σε εμβολιασμένους πληθυσμούς.”.12-13.14.15

Το 1989 το CDC ανέφερε: “επιδημικά φαινόμενα ιλαράς αναφέρθηκαν σε παιδιά σχολικής ηλικίας, σε σχολεία που το επίπεδο εμβολιασμού ξεπερνούσε το 98%.16 Αυτά αναφέρθηκαν σε όλα τα μέρη της χώρας συμπεριλαμβανομένων περιοχών που δεν είχαν αναφέρει επιδημίες ιλαράς επί χρόνια.17

To CDC αναφέρει επίσης ένα επιδημικό ξέσπασμα ιλαράς σε τεκμηριωμένα εμβολιασμένο πληθυσμό για ιλαρά.18 Μια μελέτη η οποία εξέτασε αυτό το φαινόμενο κατέληξε: “Το εμφανές παράδοξο είναι πως όσο τα ποσοστά ανοσοποίησης στην ιλαρά φθάνουν σε υψηλά επίπεδα στον πληθυσμό, τόσο η ιλαρά γίνεται η ασθένεια των ανοσοποιημένων ατόμων”.

Μια πιο πρόσφατη μελέτη βρήκε πως ο εμβολιασμός κατά της ιλαράς προκαλεί ανοσοποιητική καταστολή η οποία συνεισφέρει στην αυξημένη ευαισθησία του οργανισμού σε άλλες ασθένειες.19α

Αυτές οι μελέτες προτείνουν πως ο στόχος της απόλυτης ανοσοποίησης είναι στην πραγματικότητα αντιπαραγωγικός, μια άποψη η οποία επιβεβαιώνεται από περιστατικά κατά τα οποία επιδημίες ακολούθησαν πλήρη εμβολιασμό ολόκληρων πληθυσμών. Στη Ιαπωνία, το 1872, μετά την εισαγωγή υποχρεωτικών εμβολίων ακολούθησε αύξηση ανεμοβλογιάς ετησίως. Μέχρι το 1892 υπήρξαν 29,979 θάνατοι εκ των οποίων όλοι είχαν εμβολιαστεί.20 Στις αρχές του αιώνα, σημειώθηκε στις Φιλιππίνες η μεγαλύτερη επιδημία ανεμοβλογιάς στην ιστορία της χώρας: οχτώ εκατομμύρια άνθρωποι υπέστησαν 24,5 εκατομμύρια δόσεις εμβολίων, και το αποτέλεσμα ήταν τα ποσοστά θανάτων να τετραπλασιαστούν.21 Το 1989, στο Ομάν σημειώθηκε επιδημικό ξέσπασμα πολυομυελίτιδας έξι μόλις μήνες αφού είχαν δεχτεί πλήρη εμβολιασμό.22 Στις Η.Π.Α. το 1986, 90% από 1300 περιπτώσεις κοκκύτη στο Κάνσας ήταν “επαρκώς εμβολιασμένοι”.23 72% από τις περιπτώσεις κοκκύτη στο επιδημικό ξέσπασμα του Σικάγο το 1993 είχαν ολοκληρώσει το πρόγραμμα εμβολιασμών.24

 

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ # 2
“Οι αποδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα εμβόλια είναι ένα αναξιόπιστο μέσο πρόληψης ασθενειών”.

 

Ο ΜΥΘΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ # 2
“Τα εμβόλια είναι ο κυριότερος παράγοντας χαμηλών ποσοστών ασθενειών στις Η.Π.Α. σήμερα….είναι άραγε;

Σύμφωνα με τη Βρετανική Εταιρεία για την εξέλιξη της Επιστήμης, οι παιδικές αρρώστιες μειώθηκαν κατά 90% μεταξύ 1850 και 1940, ενώ παράλληλα βελτιώθηκαν οι συνθήκες υγιεινής, πολύ πριν τα υποχρεωτικά προγράμματα εμβολιασμών. Οι θάνατοι από μολυσματικές ασθένειες στις Η.Π.Α. και τη Μ. Βρετανία μειώθηκαν σταθερά κατά 80% περίπου κατά τη διάρκεια αυτού του αιώνα (η θνησιμότητα από ιλαρά μειώθηκε πάνω από 97%) πριν τα εμβόλια.25 Στη Μ. Βρετανία οι επιδημίες πολιομυελίτιδας έφτασαν σε ακμή το 1950, και μειώθηκαν κατά 82% μέχρι τη στιγμή που άρχησαν τα εμβόλια το 1956.

Συνεπώς, στα εμβόλια μπορεί ν’ αποδοθεί μόνο ένα μικρό ποσοστό της συνολικής μείωσης των επιδημικών θανάτων αυτού του αιώνα. Και ακόμα και αυτό το μικρό ποσοστό είναι αμφισβητήσιμο, αφού το ποσοστό μείωσης παρέμεινε ουσιαστικά το ίδιο αφότου τα εμβόλια εισήχθησαν. Επίσης πολλές Ευρωπαϊκές χώρες οι οποίες αρνήθηκαν την ανοσοποίηση για την ανεμοβλογιά και την πολιομυελίτιδα είδαν τις επιδημίες αυτές να εξασθενούν παράλληλα με τις χώρες που θεώρησαν το εμβόλιο υποχρεωτικό. (Στην πραγματικότητα τις εκστρατείες ανοσοποίησης κατά της ανεμοβλογιάς και πολυομυελίτιδας ακολούθησαν σημαντικά ποσοστά αύξησης επιδημιών. Επίσης κατά τη διάρκεια της εκστρατείας εμβολιασμών για την ιλαρά άλλες μολυσματικές ασθένειες συνέχισαν να μειώνονται χωρίς εμβόλια. Στη Μ. Βρετανία και την Ουαλία τα ποσοστά επιδημιών ανεμοβλογιάς και εμβολιασμών μειώθηκαν ταυτόχρονα για μια περίοδο αρκετών χρόνων).26

Συνεπώς είναι αδύνατον να πούμε εάν τα εμβόλια συνέβαλαν στη συνεχή μείωση των ποσοστών θνησιμότητας, ή είναι αυτές καθ’ αυτές οι συνθήκες – βελτίωση υγιεινής, καλύτερη διατροφή, ο φυσικός κύκλος των ασθενειών – που προκάλεσαν τη μείωση αυτή.

Αυτό το συμπέρασμα έρχεται να επιβεβαιώσει αναφορά του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας η οποία δηλώνει ότι τα ποσοστά επιδημιών και θνησιμότητας στον τρίτο κόσμο δεν έχουν άμεση σχέση με τις ανοσοποιητικές διαδικασίες ή με την ιατρική παρακολούθηση, αλλά είναι στενά συνδεδεμένα με το επίπεδο υγιεινής και διατροφής.

Οποιαδήποτε αξία δόθηκε στα εμβόλια για τη μείωση επιδημιών μπορεί να θεωρηθεί υπερβολική. Οι υπερασπιστές των εμβολίων προβάλλουν περιστασιακά στατιστικά στοιχεία για ν’ αποδείξουν την αποτελεσματικότητα των εμβολίων και παραβλέπουν την θνησιμότητα.

Παρ’ όλ’ αυτά, οι στατιστικολόγοι υποστηρίζουν ότι οι δείκτες θνησιμότητας είναι εξαιρετικά αξιόπιστοι για τον απλό λόγο ότι η ποιότητα των αναφορών και αρχειοθετήσεων είναι πολύ καλύτερη στους θανάτους.28 Για παράδειγμα μια πρόσφατη έρευνα στη Νέα Υόρκη απέδειξε ότι μόνο το 3,2% των παιδιάτρων ανέφεραν περιστατικά ανεμοβλογιάς στο Τμήμα Υγείας.

Το 1974, το CDC ανέφερε 36 περιπτώσεις ιλαράς στην Γεωργία, ενώ το τμήμα επιτήρησης της Γεωργίας ανέφερε 660 περιπτώσεις.29 Το 1982, υπάλληλοι του κέντρου υγείας της πολιτείας του Maryland εμφανίστηκαν στο τηλεοπτικό πρόγραμμα “Το τριπλό εμβόλιο – η ρουλέτα των εμβολίων” το οποίο προειδοποιούσε για τους κινδύνους του τριπλού εμβολίου, και το κατηγόρησαν για μια επιδημία κοκκύτη, όταν ο επικεφαλής επιδημιολόγος του Κέντρου Βιολογικών Ερευνών των Η.Π.Α. ανέλυσε τις 41 περιπτώσεις, μόνο 5 επιβεβαιώθηκαν, και όλες είχαν εμβολιαστεί.30 Τέτοια περιστατικά δείχνουν ολοφάνερα την πλάνη των περιστασιακών στοιχείων, αν και οι υποστηρικτές των εμβολίων τείνουν να στηρίζονται σ’ αυτά αδιάκριτα.

 

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ # 3
Είναι ασαφής η επιρροή των εμβολίων στη μείωση των μολυσματικών ασθενειών που σημειώθηκε κατά τη διάρκεια αυτού του αιώνα.

 

ΜΥΘΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ # 3
“Οι εμβολιασμοί βασίζονται σε μια στερεή θεωρία και πρακτική ανοσοποίησης” …η μήπως όχι”…

Η κλινική απόδειξη για τα εμβόλια είναι η ικανότητα τους να ενεργοποιήσουν την παραγωγή αντισωμάτων στον εμβολιαζόμενο, ένα γεγονός αναμφισβήτητο. Αυτό όμως που δεν είναι ξεκάθαρο, είναι εάν μια τέτοια παραγωγή αντισωμάτων εξασφαλίζει ανοσοποίηση. Για παράδειγμα, τα αγαμασφαιρικά παιδιά δεν έχουν την ικανότητα να παράγουν αντισώματα, αλλά αναρρώνουν από μολυσματικές ασθένειες το ίδιο γρήγορα όσο και τα υπόλοιπα παιδιά.31 Παραπέρα, μια μελέτη του Βρετανικού Ιατρικού Συμβουλίου το 1950, κατέληξε κατά τη διάρκεια μιας επιδημίας διφθερίτιδας ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ του αριθμού αντισωμάτων και της ασθένειας, οι ερευνητές βρήκαν ανθεκτικούς σε ασθένειες ανθρώπους με χαμηλό αριθμό αντισωμάτων και άρρωστους ανθρώπους με υψηλό αριθμό αντισωμάτων. Η φυσική ανοσοποίηση είναι ένα πολύπλοκο φαινόμενο που αφορά πολλά όργανα και συστήματα, και δεν μπορεί ν’ αναπαραχθεί πλήρως από τεχνητή ενεργοποίηση παραγωγής αντισωμάτων. Η έρευνα επίσης υποδεικνύει ότι ο εμβολιασμός δεσμεύει τα ανοσοποιητικά κύτταρα στα συγκεκριμένα αντιγόνα του εμβολίου, καθιστώντας τα ανίκανα να αντιδράσουν σε άλλη μόλυνση. Έτσι το ανοσοποιητικό μας απόθεμα μπορεί να μειωθεί, προκαλώντας μια γένικά μειωμένη αντοχή.33

Αλλο ένα στοιχείο της ανοσοποιητικής θεωρίας είναι η “ομαδική ανοσοποίηση”, η οποία υποστηρίζει πως όταν αρκετοί άνθρωποι σε μια κοινωνία είναι ανοσοποιημένοι, τότε όλοι είναι προστατευμένοι. Όπως όμως αποκάλυψε ο Μύθος # 2 υπάρχουν πολλά δηλωμένα περιστατικά που δείχνουν ακριβώς το αντίθετο – ολικά εμβολιασμένοι πληθυσμοί αντιμετωπίζουν επιδημίες -και μάλιστα η ιλαρά φαίνεται να είναι το άμεσο αποτέλεσμα υψηλών ποσοστών εμβολίων. Ένας επιδημιολόγος της πολιτείας της Μινεσότα κατέληξε πως το εμβόλιο Hib αυξάνει τις πιθανότητες για την ασθένεια την ίδια στιγμή που μια έρευνα αποκάλυπτε πως εμβολιασμένα παιδιά ήταν πέντε φορές πιο ευάλωτα στη μηνιγγίτιδα από ανεμβολίαστα παιδιά.

Προσεχτικά επιλεγμένες επιδημιολογικές μελέτες είναι ένα άλλο επιχείρημα για τα προγράμματα εμβολιασμών. Αλλά πολλές από αυτές τις μελέτες δεν προέρχονται από αξιόπιστες πηγές ώστε να μπορούν να βγουν συμπεράσματα για την αποτελεσματικότητα των εμβολίων. Για παράδειγμα εάν 100 άνθρωποι εμβολιαστούν και μόνο 5 αντιμετωπίσουν την ασθένεια, το εμβόλιο κρίνεται κατά 95% αποτελεσματικό. Αλλά εάν μόνο 10 από τους 100 ήταν άμεσα εκτεθειμένοι στην ασθένεια, τότε και το εμβόλιο στην πραγματικότητα είναι αποτελεσματικό μόνο κατά 50%. Αλλά επειδή κανείς δεν είναι πρόθυμος να εκθέσει έναν ολόκληρο πληθυσμό σε μια ασθένεια – ακόμα και αν είναι πλήρως εμβολιασμένοι – τα ποσοστά αποτελεσματικότητας των εμβολίων δεν υποδεικνύουν την πραγματική αποτελεσματικότητα των εμβολίων.

Αλλο ένα αξιοσημείωτο θέμα σχετικά με την ανοσοποιητική πρακτική είναι το συμπέρασμα ότι όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτου ηλικίας, είναι ίδια. Ένα βρέφος δύο μηνών που ζυγίζει 3 κιλά λαμβάνει την ίδια δόση εμβολίου με ένα πεντάχρονο παιδί 15 κιλών. Βρέφη με ανολοκλήρωτο το ανοσοποιητικό τους σύστημα μπορεί να λάβουν πενταπλάσια ή και μεγαλύτερη δόση εμβολίου (ανάλογα με το βάρος τους) από μεγαλύτερα παιδιά. Ακόμα παραπέρα, ο αριθμός των “μονάδων” μέσα στις δόσεις βρέθηκε μέσα από τυχαίες μετρήσεις να διαφέρει 1/2 έως 3 φορές από ότι αναγράφεται στην ετικέτα. Οι ποιοτικοί κατασκευαστικοί έλεγχοι φαίνεται να ανέχονται ένα μάλλον μεγάλο περιθώριο λαθών. Τα εμβόλια έχουν ταυτιστεί με δυσανάλογα υψηλά ποσοστά θανάτων και αναπηρίας – τα οποία έχουν αναγνωριστεί επανειλημμένα από το Εθνικό Κέντρο Αναφοράς Εμβολιασμών, αλλά ο Αμερικάνικος Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) αρνείται να παρέμβει για να προλάβει ακόμα περισσότερους θανάτους και βλάβες.

Στην πραγματικότητα δεν έχουν αποσύρει ποτέ εμβόλιο λόγω των παρενεργειών του.

Τέλος, οι υποστηρικτές των εμβολίων συμπεραίνουν πως όλοι οι εμβολιαζόμενοι, ανεξαρτήτως φυλής, κουλτούρας, διατροφής, γεωγραφικής τοποθεσίας ή άλλης συνθήκης, θα αντιδράσουν το ίδιο. Αυτό διαψεύστηκε με τον πιο τραγικό τρόπο λίγα χρόνια πριν στη Βόρεια Αυστραλία, όπου αυξημένες εκστρατείες εμβολιασμών κατέληξαν στο απίστευτο ποσοστό “50%” παιδικής θνησιμότητας ανάμεσα στους ντόπιους ιθαγενείς.34 Ο γιατρός – ερευνητής Α Καλοκαιρινός ανακάλυψε πως η έλλειψη της βιταμίνης C από την διατροφή των ιθαγενών (ελλιπής διατροφή που τους είχε επιβληθεί από τη λευκή κοινωνία) ήταν ένας καθοριστικός παράγοντας (μελέτες έχουν αποδείξει πως τα εμβόλια μειώνουν τα αποθέματα της βιταμίνης C ενώ συχνά, παιδιά σε κώμα, συχνά παιδιά σε κώμα βγαίνουν από αυτό μέσα σε λίγα λεπτά όταν τους δοθεί ένεση με βιταμίνη C). Ο ερευνητής το θεώρησε εκπληκτικό που επέζησαν και τόσοι. Ίσως κάποιος θα έπρεπε να αναρωτηθεί και για τις ζωές των επιζώντων, γιατί εάν οι μισοί πέθαναν, σίγουρα οι άλλοι μισοί δεν θα γλίτωσαν αλώβητοι.

Μια ανάλογη έρευνα ήταν αυτή της New England Journal of Medicine που αποκάλυψε πως ένας σημαντικός αριθμός παιδιών στη Ρουμανία αντιμετώπισε επιδημία πολυομυελίτιδας μετά το εμβόλιο, ένα από τα πιο ασυνήθιστα φαινόμενα στις αναπτυγμένες χώρες. Έγιναν συσχετισμοί με ενέσεις αντιβιοτικού, μια μόνο ένεση μέσα σε ένα μήνα εμβολιασμού αύξησε τις πιθανότητες πολυομυελίτιδας 8 φορές, 2 – 9 ενέσεις αύξησαν τις πιθανότητες 9 φορές, και 10 ή περισσότερες ενέσεις αύξησαν τις πιθανότητες 182 φορές. (Wasigton Post, 22-2-95)

Αραγε ποιοι άλλοι παράγοντες που θεωρούνται αμελητέοι στην εμβολιαστική πρακτική θα εμφανιστούν απροσδόκητα για ν’ αποκαλύψουν αθέατες συνέπειες; Δεν θ’ αρχίσουμε να κατανοούμε τους κινδύνους μέχρι οι ερευνητές ν’ αρχίσουν να τους ψάχνουν και να τους αναφέρουν. Εν τω μεταξύ, ολόκληροι πληθυσμοί χωρών μπορεί να γίνονται εν αγνοία τους τζογαδόροι σ’ ένα παιχνίδι που αν τους είχαν δοθεί όλοι οι “κανονισμοί” εκ των προτέρων, πολλοί θα διάλεγαν να μην το παίξουν…

του Alan Phillips
Από το περιοδικό “Ομοιοπαθητική Ιατρική”, τεύχος 21

Βιβλιογραφία (1) National Technical Information Services, Springfield, VA 221 61, 703-487-4650, 703-487-4600.
(2) Reported by KM Soveryn, R., Ph. D. in the Dayton Daily News, May 28, Adylon, OH 45459).
(3) National Vaccine Information Center (NVIC), 512 Maple Ave W. # 206, Vienna, VA 22180, 703-938-0342; “Investigative Report on the Vaccine Adverse Event Reporting System.”
(4) Viera Scheibner, Ph. D., Vaccination: 100 Years of Orthodox Research Shows that Vaccines Represent a Medical Assault on the Immune System.
(5) W. C. Torch, “Diptheria – pertussis -tetanus (DPT) immunization: (Amer. Academy of Neurology, 34th Annual Meeting, Apr. 25-May 1, 1982), Neurology 32 (4), pt. 2.
(6) Confounding in studies of adverse reactions to vaccines (see comments). Fine PE, Chen RT, REVIEW ARTICLE: 38 REFS. Comment in: An J Epidedmiol 1994 Jan 15; 139 (2): 229-30. Division of Immunization, Centers for Disease Control, Atlanta, GA 30333.
(7) Nature and Rates of Adverse Reactions Associated with DTP and DT Immunizations in Infants and Children” (Pediatrics, Nov. 1981, Vol. 68, No. 5)
(8) The Fresno Bee, Community Relations, 1626 E. Street, Fresno, CA 93786, DPT Report, December 5, 1984.
(9) Trollfors B, Rabo E, 1981. Whooping cough in adults. British Medical Journal (September 12), 696-97.
(10) National Vaccine Injury Compensation Program (NVICP), Health Resources and Service Administration, Parklawn Buillding, Room 7-90, 5600 Fishers Lane, Rockville, MD 20857, 800-338-2382.
(11) Measles vaccine failures: lack of sustained measles specific immunoglobulin G responses in revaccinated adolescents and young adults. Department of Pediatrics, Georgetown University Medical Center, Washington, DC 20007, Pediatric Infectious Disease Journal, 13 (1): 34-8, 1994 Jan.
(12) Measles outbreak in 31 schools: risk factors for vaccine failure and evaluation of a selective revaccination strategy. Department of Preventive Medicine and Biosta-tistics, University of Toronto, Ont. Canadian Medical Association Journal. 150 (7): 10 93-8, 1994 Apr. 1.
(13) Haemophilus b disease after vaccination with Heamophilus b polysaccharide or conjugate vaccine. Institution Division of Bacterial Products, Center for Biologies Evaluation and Research, Food and Drug Administration, Bethesda, Md 20892. American Journal of Diseases of Children. 145(12): 1379-82, 1991 Dec.
(14) Sustained transmission of mumps in a highly vaccinated population: assessmnet of primary vaccine failure and waning vaccine-induced immunity. Division of Field Epidemiology, Centers for Disease Control and Prevention, Atlanta, Georgia. Journal of Infectious Diseases. 169 (1): 77-82, 1994 Jan. 1.
(15) Secondary measles vaccine failure in heatlhcare workers exposed to infected patients. Department of Pediatrics, Children’s Hospital of Philadelphia, PA 19104. Infection control & Hospital Epidemiology, 14 (2): 81-6, 1993 Feb.
(16) MMWR, 38 (8-9), 12/29/89.
(17) MMWR (Morbidity and Mortality Weekly Report):Measles: 989; 38: 329-330
. (18) Morbidity and Mortality Weekly Report (MMWR), 33 (24), 6/22/84.
(19) Failure to reach the goal of measles elimination. Apparent paradox of measles infections in immunized persons. Review article: 50 REFS. Dept. of Internal Medicine, Mayo Vaccine Research Group, Mayo Clinic and Foundtion, Rochester, MN. Archives of Internal Medicine. 154 (16): 1815-20, 1994 Aug. 22.
(19a) Clinical immunology and Immu-nopathology, May 199 ;79 (2): 63-170.
(20) Trevor Gunn, Mass Immunization, A Point in Question, ρ 15 (Ε. D. Hume, Pasteur Exposed – The False Foundations of Modern Medicine, Bookreal, Australia, 1989).
(21) Physician William Howard Hay’s address of June 25, 1937; printed in the Congressional Record.
(22) Outbreak of paralytic poliomyelitis in Oman; evidence for widespread transmission among fully vaccinated children Lancet vol 338: Sept. 21, 1991; 715-720.
(23) Neil Miller, Vaccines: Are they Safe and Effective? ρ 33.
(24) Chicago Dept. of Health.
(25) See Note 23 pp 18-40.
(26) See Note 23 pp 45, 46 (NVIC News, April 92, ρ 12).
(27) S. Curtis, A Handbook of Homeopathic Alternatives to Immunization.
(28) Darrell Huff, How to Lie With Statistics, ρ 84
(29) Quoted from the internet, credited to Keith Block, M.D., a family physician from Evanston, Illinois, who has spent years collecting data in the medical literature on immunizations.
(30) See Note 20, ρ 15.
(31) See Note 20 ρ 21.
(32) See Note 20, ρ 21 (British Medical Council Publication 272, May 1950).
(33) See Note 20 ρ 21; also Note 23 ρ 47 (Buttram, MD, Hoffman, Mothering Magazine, Winter 1985 ρ 30;. Kaloke-rinos and Dettman, MDs, “The Dangers of Immunization”, “Biological Research Inst. (Australia), 1979, ρ 19).
(34) Archie Kalokerinos, MD, Every Second Child, Keats Publishing, Inc. 1981.