Σταθερότητα και ασφάλεια

Η μητρική αγκαλιά είναι η παρηγοριά απέναντι στο άγχος θανάτου που βιώνει το μωρό απέναντι στο πρώτο φως της ζωής, απο την πρώτη στιγμή που αποτραβιέται βίαια απο το μπλέ της κοιλιάς. Το χρώμα στον πλακούντα είναι όντως μπλε.

Ο συναισθηματικός δεσμός (ή η απουσία του) μεταξύ μητέρας και βρέφους μπορεί να προβλέψει τη συμπεριφορά του παιδιού στις μελλοντικές του ερωτικές σχέσεις, δείχνει μια νέα αμερικανική μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο Current Directions in Psychological Science.

Ο Δρ Τζέφρι Α. Σιμσον καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα μέσω της μελέτης του, έρχεται να προσθέσει νέα στοιχεία σε αυτά που δείχνουν ότι προ-λεκτικές αναμνήσεις εντυπώνονται στις ψυχές των βρεφών. Έχει διαπιστωθεί ότι τα παιδιά που είχαν έντονη συναισθηματική σχέση με τη μητέρα, μετέπειτα ως ενήλικες είχαν καλύτερη ανταπόκριση ως προς την επίλυση διαφωνιών στις σχέσεις τους, ξεπερνούσαν τους καβγάδες και είχαν σταθερές σχέσεις, ενώ στα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής τους κατάφερναν να πετυχαίνουν ικανοποιητική σύνδεση με τον/την σύντροφό τους.

«Συχνά είναι δύσκολο να εντοπίσουμε τις παρατεταμένες επιδράσεις των πρώτων σταδίων της ζωής του ατόμου, που σχετίζονται με την μετέπειτα ενήλικη ζωή, επειδή οι καταστάσεις του βίου βρίσκονται σε διαρκή αλλαγή. Οι άνθρωποι αλλάζουν αλλά υπάρχει ένας πυρήνας σταθερότητας από τις πρώιμες εμπειρίες τους», εξηγεί ο Δρ Σιμσον.

Ο ερευνητές και οι συνεργάτες του μελέτησαν στοιχεία από 75 παιδιά που είχαν γεννηθεί το διάστημα 1976-1977 και είχαν συμμετάσχει στην έρευνα Minnesota Longitudinal Study of Risk and Adaptation και οι μητέρες των οποίων είχαν λάβει δωρεάν προγεννητική φροντίδα. Τα πρωτότοκα αυτά παιδιά, εξετάζονταν σε τακτά χρονικά διαστήματα, μέσω συνεντεύξεων, ερωτηματολογίων, αξιολογήσεων από γονείς και δασκάλους και άλλες μεθόδους παρατήρησης, με αποκορύφωμα τις σχέσεις τους με τους συντρόφους τους σε ηλικία 20 και 21 ετών.

Ο δεσμός μητέρας-παιδιού

Όταν τα παιδιά ήταν 12 και 18 μηνών, βιντεοσκοπήθηκαν σε μια εργαστηριακή διαδικασία στρες, την Strange Situation, όπου τα παιδιά αποχωρίστηκαν και επανασυνδέθηκαν με την μητέρα. Όσα είχε διαπιστωθεί ότι είχαν επισφαλή σχέση με τη μητέρα (δηλαδή είχαν στρες καθ’ όλη τη διάρκεια του πειράματος) ανέφεραν περισσότερα αρνητικά συναισθήματα όταν προσπαθούσαν να επιλύσουν μια μεγάλη διαφωνία με τον σύντροφό τους, δύο δεκαετίες αργότερα.

Ο Δρ Σιμσον εξηγεί ότι τα αποτελέσματα αυτά μπορεί να επηρεάζονται και από παράγοντες όπως οι κοινωνικές δεξιότητες των παιδιών στο δημοτικό σχολείο (όπως βαθμολογήθηκαν από τους δασκάλους) και την δύναμη της σχέσης με τον καλύτερο φίλο τους σε ηλικία 16 ετών, που επίσης είχαν αξιολογήσει οι επιστήμονες.

«Διαπιστώσαμε επίσης όταν δεν έχουν συναισθηματική σύνδεση με την μητέρα ως παιδιά, αλλά έχουμε βρει έναν αφοσιωμένο σύντροφο στην ενήλικη ζωή, τότε αυτό μας προστατεύει από την δυσλειτουργική συμπεριφορά στη σχέση», τονίζει ο Δρ Σιμσον.

Για παράδειγμα, τα παιδιά που είχαν επισφαλή σχέση με τη μητέρα ως βρέφη ήταν πιθανότερο να διατηρούν σχέση με τον ίδιο σύντροφο σε ηλικία 23 ετών, όταν ο σύντροφος επιδείκνυε καλύτερη «επίλυση των διαφορών», δύο χρόνια νωρίτερα.

Ξεπερνώντας τα «εμπόδια»

Οι ενήλικοι που θυμούνται να έχουν κακή σχέση με τη μητέρα τους στην παιδική ηλικία, ανεξαρτήτως αν αυτό συνέχισε να ισχύει ή όχι, μπορούν να ξεπεράσουν το «εμπόδιο» αυτό αναζητώντας βοήθεια από έναν ψυχολόγο, ώστε να μεγιστοποιήσουν τις πιθανότητες να κάνουν ευτυχισμένες συναισθηματικές σχέσεις.