Οι υψηλές προσδοκίες και η αυστηρή αξιολόγηση του παιδιού, είναι καλυμμένη βία.

 

 

Η αξιολόγηση του παιδιού

 

Η αυστηρή αξιολόγηση του παιδιού στην οικογένεια μπορεί να αποτελέσει ακόμα μια μορφή απόρριψης. Μια μορφή που δεν είναι φανερή αλλά καλύπτεται πίσω από το ενδιαφέρον και την προσοχή των γονέων και πολλές φορές εξελίσσεται σε πηγή οδυνηρών καταστάσεων για το παιδί και αργότερα για τον ενήλικα που θα γίνει. Βασικά η αξιολόγηση του παιδιού φαίνεται ότι ξεκινάει από την είσοδό του στο σχολικό σύστημα, από την είσοδό του στην ομάδα Ξεκινάει από το δημοτικό και εντείνεται έως το τέλος του λυκείου με τις πανελλήνιες εξετάσεις. Άρα η αξιολόγηση του παιδιού φαίνεται ότι στηρίζεται στην σχολική του επίδοση και την ικανότητα του, είτε να συνεχίσει την πετυχημένη καριέρα του γονέα, είτε να ανταμείψει τον αδικημένο γονέα που δεν σπούδασε με το να σπουδάσει στην θέση του, το ίδιο.

 

Οι προσδοκίες των γονέων

 

Όμως η αξιολόγηση του παιδιού έχει αρχίσει πολύ πιο πριν, από την πρώτη στιγμή το παιδί αξιολογείται. Αξιολογείται το βάρος του, το ύψος του,η μορφή του. Από τότε που το οικογενειακό περιβάλλον ψάχνει να βρει “σε ποιόν μοιάζει” Αυτό το ερώτημα που θέτει το οικογενειακό περιβάλλον είναι η πρώτη μορφή αξιολόγησης. Είναι η πρώτη προσπάθεια να αποδώσουν στο παιδί χαρακτηριστικά και γνωρίσματα τα οποία δεν κατέχει, αλλά ανήκουν σε άλλον, ή αποτελούν έκφραση των πρώιμων προσδοκιών του οικογενειακού περιβάλλοντος.
Οι προσδοκίες αυτές, μπορούν αργότερα να γίνουν επιτακτικοί όροι συμμόρφωσης του παιδιού και να αποτελέσουν μέτρο αξιολόγησης του. Οι προσδοκίες, τις περισσότερες φορές κατασκευάζονται με βάση τις ελλείψεις των γονέων. Με αυτό τον τρόπο η ζωή του παιδιού δένεται στο άρμα των οικογενειακών προσδοκιών Για την επίτευξη αυτών των προσδοκιών οι γονείς μπορούν να γίνουν υπέρ προστατευτικά επικριτικοί. Η υπερπροστατευτηκότητα χωρίς μέτρο είναι και αυτή μια άλλη μορφή απόρριψης. Όταν συναντά την αυστηρή αξιολόγηση τότε πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες της αποτυχίας και του παρασιτισμού, στο παιδί
Είτε με την υπερπροστασία, είτε με την αυστηρή αξιολόγηση, οι προσδοκίες των γονέων μπορούν να εμποδίσουν, να ανατρέψουν,να αποσταθεροποιήσουν και να καθορίσουν την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού.
Οι προσδοκίες εμποδίζουν τους γονείς να καταλάβουν:
Ποιο είναι το παιδί τους.
Ποια είναι γνώμη του;
Ποια είναι επιθυμία του;
Ποια είναι η χαρά του;
Ποια είναι η λύπη του;.
Ποιες είναι οι ικανότητές του;
Ποια είναι η εξέλιξή του;
Ποια είναι η δική τους εξέλιξη μαζί του;
Αν το αφήνουν να αναλάβει τις ευθύνες του;
Αν προσπαθούν να μην επεμβαίνουν στην ζωή του;
Να μην θέλουν να την τακτοποιήσουν όπως την δικιά τους;
Αν είναι δίπλα του όποτε αυτό τους καλέσει;
Αν είναι ευχαριστημένοι και να δεν ζητάν πάντα κάτι περισσότερο;

 

Η καλυμμένη βία των σχέσεων.

 

Η εντύπωση που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία για την οικογένεια, είναι αυτή της ειρηνικής συνύπαρξης. Όμως η αυστηρή αξιολόγηση είναι μια βία καλυμμένη στις οικογενειακές σχέσεις με βασικό υπόβαθρο τις προσδοκίες των γονιών. Αν αυτές οι προσδοκίες είναι χωρίς μέτρο, μπορεί να γίνουν πιο επικίνδυνες και από την μια επικριτική συμπεριφορά των γονέων. Είναι πιο επικίνδυνες διότι κινούνται κρυφά και η καλυμμένη παρουσία. τους εμποδίζει την αντίληψη των προθέσεων τους, που σημαίνει, αβεβαιότητα στην αντίληψης της εν γένη πραγματικότητας, στο παιδί. Αυτή η κατάσταση δεν το βοηθά να διδαχτεί από την εμπειρία του. Το εμποδίζει να δημιουργήσει την ταυτότητα του με το να τον οδηγεί στην συνεχή αμφισβήτηση της. Με λίγα λόγια καθορίζει τα όρια της σημαντικότητας του εαυτού του. Πάνω σε αυτή την αίσθηση μπορεί να οικοδομηθεί ακόμα και η τρέλα.
Η καλυμμένη βία υπάρχει και ελίσσεται με διάφορους τρόπους που μπορούμε να τούς μπερδέψουμε, όπως είπαμε, με την αυξημένη προσοχή, το μεγάλο ενδιαφέρον, την φαινομενική αποδοχή του γονέα και την επιβολή των δικών στόχων εν αντιθέσει με τους στόχους του παιδιού. Όλες αυτές οι διφορούμενες εκφράσεις δημιουργούν ένα συναισθηματικό πεδίο γύρω από το παιδί , το οποίο δεν βοηθάει στην ανάπτυξη της προσωπικότητας του σαν ανεξάρτητο άτομο, αλλά σαν άτομο πάντα συνδεδεμένο με τους άλλους για διαφορετικούς λόγους, αλλά με τον ίδιο παρανομαστή; την εξάρτηση από την προσμονή της αποδοχής.
Με αυτό τον τρόπο οι γονείς μπορούν κάλλιστα να κατασκευάσουν ένα παιδί στα μέτρα τους χωρίς να το καταλάβουν. Να κατασκευάσουν κάποιον που να τους μοιάζει ή, αν δεν τους μοιάζει να το μετατρέψουν σε ανταγωνιστή, αντίπαλο, στον οποίον προβάλουν επάνω του, ότι εκείνοι κατάφεραν ή δεν κατάφεραν στην ζωή τους. Αποδίδοντας τις επιτυχίες τους στον εαυτό τους και τις αποτυχίες τους στο παιδί τους.

Και στις δύο περιπτώσεις, είτε το παιδί μοιάζει στους γονείς , είτε όχι, η απόρριψη εκφράζεται με την αποδοχή της ιδιαιτερότητας όχι με σκοπό την ενίσχυσή της, την προβολή της, αλλά με σκοπό την καταπολέμηση της, με διαφορετικά μέσα, σε κάθε εποχή, για διαφορετικούς λόγους.

 

 

kerentzis.blogspot.gr