Όταν οι γονείς καλύπτουν την απουσία τους με φαγητό

Σας φαίνεται περίεργο; Και όμως συμβαίνει. Και μάλιστα πολύ συχνά. Μπορεί να μην σκέφτεται κάποιος γονιός απαραίτητα ότι τώρα θα δώσω στο παιδί μου κάποιο φαγητό που ξέρω ότι του αρέσει, προκειμένου να εξιλεωθώ που έλειπα τόσες ώρες μακριά του, αλλά το υποσυνείδητο λειτουργεί ύπουλα.

 

Με τις ώρες που καλούνται να εργαστούν οι γονείς σήμερα, πολλές φορές τα παιδιά στερούνται την παρουσία τους. Όταν λοιπόν ένας γονιός επιστρέφει στο σπίτι κουρασμένος από το βαρύ πρόγραμμά του, θα πρέπει τον ελάχιστο ίσως ελεύθερο χρόνο που έχει να τον περάσει με το παιδί του, που τον έχει στερηθεί σχεδόν όλη την ημέρα. Εκείνες λοιπόν τις λίγες στιγμές, θέλει να τις περάσει ευχάριστα μαζί του, χωρίς να «του χαλάει το χατίρι» και να το «στερήσει» περισσότερο. Ήδη αισθάνεται κακός γονιός που ήταν τόσες ώρες μακριά του. Το να του απαγορέψει να φάει κάτι που ίσως ζητήσει, πιστεύει ότι θα τον κάνει ακόμα χειρότερο γονιό στα μάτια του παιδιού του.

Με την κούραση που έχει μπορεί να μην είναι σε θέση να βγει από το σπίτι να κάνει κάτι μαζί του (όπως για παράδειγμα να παίξουν ή να πάνε σε μία παιδική χαρά ή σε ένα φιλικό σπίτι να συναναστραφεί και με άλλα παιδάκια). Μπορεί ακόμα να μην έχει καν το κουράγιο να κάνουν κάποια δημιουργική απασχόληση μαζί στο σπίτι και το πιο εύκολο είναι να του δώσει κάποιο τρόφιμο που ξέρει ότι του αρέσει. Συνήθως αυτό είναι να του επιτρέψει να φάει κάτι που θέλει το παιδί (και ένα παιδί το πιο πιθανόν είναι να επιλέξει μία σοκολάτα ή γαριδάκια) ή ακόμα και να του φτιάξει το φαγητό που θέλει και όχι το φαγητό που μπορεί να υπάρχει ήδη μαγειρεμένο στο σπίτι.

Αυτό όμως μπορεί να συμβεί, ακόμα και όταν ο γονιός είναι όλη την ημέρα μαζί με το παιδί. Επειδή ο ίδιος μπορεί να είναι κλεισμένος όλη την ημέρα στο σπίτι και να μην μπορεί να κάνει τίποτα για τον εαυτό του, ο στερημένος σε αυτήν την περίπτωση είναι ο γονιός. Το ότι μπορεί να είναι αρκετές ώρες με το παιδί, δεν σημαίνει απαραίτητα και ότι ο χρόνος αυτός είναι εποικοδομητικός. Εάν ο γονιός δεν είναι «γεμάτος», προφανώς αυτό μπορεί να βγει σε ευερεθιστότητα και σε συναισθηματική «απουσία». Κάποια στιγμή της ημέρας, προκειμένου να κερδίσει λίγες στιγμές ηρεμίας, μπορεί και να δώσει στο παιδί κάτι που ζητάει, παρόλο που μπορεί να μην συμφωνεί με αυτό, προκειμένου να ηρεμήσει και να απασχοληθεί με κάτι για κάποια ώρα.

Κάτι ανάλογο γίνεται και στο παρακάτω παράδειγμα : ένας γονιός που θέλει να βγει για καφέ και παίρνει μαζί το παιδί του, προκειμένου να κάθεται ήσυχο το παιδί δίπλα του στην καρέκλα και να μην αρχίσει να γκρινιάζει ή να θέλει να σηκωθεί να παίξει (κάτι που είναι πολύ λογικό και φυσικό για ένα παιδάκι), του παίρνει από το περίπτερο μία σακούλα πατατάκια ή μία σοκολάτα. Στην ουσία το δωροδοκεί προκειμένου να κάτσει ήσυχα, στην καρέκλα του, δίπλα του και να τον αφήσει να πιει ήρεμα τον καφέ του με τον/την φίλη του. Αυτό είναι μια δωροδοκία για το ότι δεν είναι διατεθειμένος ο γονιός να δώσει την προσοχή που χρειάζεται το παιδί εκείνη την στιγμή. Στην ουσία ο γονιός είναι απών από τις ανάγκες του παιδιού και θέλει να καλύψει και μία δική του ανάγκη (να πιει καφέ με τον φίλο).

Μαθαίνει λοιπόν στο παιδί μία σιωπηλή συμφωνία, ότι για «κάτσω καλά, θα πρέπει να μου δώσεις ή να μου αγοράσεις κάτι που θέλω». Ξεκινά λοιπόν μία διαδικασία επιβράβευσης με το φαγητό. Το παιδί γίνεται πολύ εκλεκτικό στα τρόφιμα που τρώει και αρνείται να δοκιμάσει άλλα φαγητά (poor eater). Σε μεταγενέστερο στάδιο, αυτό θα μπορούσε να είναι και ένας τρόπος να τραβάει την προσοχή του γονιού και με το να βάζει τον γονιό να του φτιάχνει ένα ιδιαίτερο φαγητό μόνο για τον ίδιο, να τον κάνει να αισθάνεται ότι για κάποιες στιγμές είναι μοναδικός και παίρνει την αποκλειστική προσοχή του. Μαθαίνει να καλύπτει τα συναισθήματα και τις ανάγκες του μέσω του φαγητού. Συνδυάζει το φαγητό με την φροντίδα και μαθαίνει να χειραγωγεί τους γονείς μέσω της ενοχής τους. Το παιδί δεν αποκτά όρια και αυτό επηρεάζει τόσο τον χαρακτήρα του, όσο και τις διατροφικές του συνήθειες που θα έχει για το υπόλοιπο της ζωής του.

Γι’ αυτόν τον λόγο, είναι πολύ σημαντικό να αποφεύγουν οι γονείς να χρησιμοποιούν το φαγητό ως μέσο επιβράβευσης ή ακόμα και τιμωρίας. Όσο και αν σας φαίνεται περίεργο στα παιδιά αρέσουν τα όρια και τα κάνουν να αισθάνονται ασφάλεια. Όταν ο γονιός έχει την ευθύνη του, το ίδιο το παιδί μπορεί να ζήσει την παιδική του ηλικία και όχι να αναλάβει ρόλο γονιού. Φροντίστε να περνάτε δημιουργικό ελεύθερο χρόνο με τα παιδιά σας, όταν έχετε τον χρόνο. Μπορεί να μην είναι δυνατόν να γίνεται καθημερινά, αλλά όταν θα γίνεται να είστε εκεί σωματικά και συναισθηματικά! Και κάτι που επίσης είναι πάρα πολύ σημαντικό, είναι οι γονείς να ακολουθούν τις ίδιες γραμμές και να έχουν κοινή συμπεριφορά και όρια απέναντι στο παιδί. Η αναρχία και τα «μπερδεμένα μηνύματα», του προκαλούν ανασφάλεια και επηρεάζουν τον χαρακτήρα και τον τρόπο σκέψης του τόσο στην εφηβεία του όσο και στην ενήλικη ζωή του.

Η Λαμπρινή Μόσχου είναι Κλινική Διαιτολόγος-Διατροφολόγος, Πτυχιούχος Τμήματος Επιστήμης Διαιτολογίας-Διατροφής Χαροκοπείου Πανεπιστημίου Αθηνών, Κάτοχος Diploma in Practitioner Skills For Eating Disordrers

Το γραφείο της είναι Καραπάνου 2, Άρτα

τηλ 2681078188

http://lambrini-moshou.gr

diatrofi