Σε παραίτηση ωθήθηκε ο αντιδήμαρχος πολιτισμού, αθλητισμού, τουρισμού, και παιδείας της Νάουσας, Θωμάς Βράντσης, λόγω ενός αιχμηρού άρθρου που δημοσίευσε ο γιος του στη τοπική εφημερίδα.
«Η μικρή εσωστρεφής μας πόλη είναι μια πόλη σκληρή. Πολύ σκληρή. Μια πόλη αυτάρεσκη και αλαζονική, που εγκλωβισμένη στον μικρόκοσμό της, νομίζει πως είναι ξεχωριστή. Δυστυχώς κάνει λάθος», ανέφερε μεταξύ άλλων στο άρθρο του ο Νίκος Βράντσης.
Ολόκληρο το άρθρο, όπως δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα «Νέοι Καιροί»:
«Ξέρετε τι μεγάλο δυστύχημα είναι να μη σου αρέσει η πόλη που αγαπάς; Δυστυχώς εμένα μου συνέβη. Έχει πάψει να μου αρέσει αυτή η πόλη.
Δεν μου αρέσει γιατί όταν πηγαίνω στη βιβλιοθήκη της είμαι μονάχος.
Δεν μου αρέσει γιατί βλέπω αποτσίγαρα στους δρόμους πεταμένα, βλέπω τα εκπληκτικά φυσικά της τοπία βεβηλωμένα, βρώμικα.
Δεν μου αρέσει γιατί όποιον δημιουργικό άνθρωπο έχω συναντήσει, μοιάζει απαρηγόρητος, περιθωριοποιημένος και μόνος, βασανισμένος από τους κανίβαλους που πίνουν, δίχως να εκτιμούν, την φαιά του ουσία.
Δεν μου αρέσει γιατί βλέπω ανθρώπους υποταγμένους στα συντηρητικά βλέμματα , μιας συντηρητικής κοινωνίας. Ανθρώπους που κυνηγούν τα λάθος πράγματα, για να κερδίσουν την εκτίμηση λάθος ανθρώπων.
Δεν μου αρέσει γιατί οι πολιτικοί μας πατριάρχες, ζήτησαν ψήφο για την αξιοπρέπεια ενός τίτλου ή μιας θέσης. Aν ξεγυμνώσεις όμως τους ανθρώπους αυτούς απ’ όλα τούτα τα αξιώματα, θα δεις ότι πολύ λίγοι θα έχουν εκείνη την ποιότητα της αξιοπρέπειας που δίνει η ελευθερία του να μην είσαι τίποτα.
Δεν μου αρέσει γιατί ο πολίτης της συνδέει την πολιτική με τους πολιτικούς.
Δεν μου αρέσει γιατί δεν βλέπω ανθρώπους να ονειρεύονται.
Και όσοι το έκαναν, έχασαν τη σπιρτάδα από τα μάτια τους, γιατί προτίμησαν τη σιωπή από τη μοναξιά.
Δεν μου αρέσει η θλίψη, η μιζέρια που αποπνέει αυτή η πόλη.
Eσύ, αλήθεια, δεν ταυτίζεσαι μαζί μου;
Ίσως είσαι απλά από αυτούς που έπαψαν να μάχονται. Εκείνους τους συμβιβασμένους που από καιρό γνωρίζουν τη θλιβερή κατάσταση μα αρνούνται να τη παραδεχτούν, γιατί δεν έχουν επιλογή. Νομίζοντας πως είναι φυλακισμένοι σε μια κόλαση που είναι αδύνατον να αλλάξει, προσπαθούν να σκαρφιστούν τρόπους για να αποσπάσουν την προσοχή τους. Αντί να παλέψουν για να αλλάξουν την πόλη αυτή, μεμψιμοιρούν ή απλά μεθούν και ταξιδεύουν σε απραγματοποίητους πόθους και απωθημένα θέλω. Ίσως έπαψες να νοιάζεσαι.
Ίσως είσαι από εκείνους τους δειλούς που αρνούνται να αγκαλιάσουν το νέο, γιατί φοβούνται την κοινωνική κατακραυγή. Γιατί ξέρουν πως ως κομμάτι του παλιού, ίσως δυσκολευθούν να βρουν μια θέση στο καινούριο όταν και αν αυτό εδραιωθεί. Ακόμα και η θέση του μεμψίμοιρου στην πόλη τούτη είναι μια θέση. Μια θέση, θα έλεγα, που έχει και μια αίγλη, διότι δίνει την εντύπωση πως ο αρνητισμός κρύβει και μια αντιπρόταση, η οποία όμως στην ουσία δεν υπάρχει. Στην πραγματικότητα η θέση σου είναι μια θέση δειλίας. Η δειλία της απάθειας. Διότι αν πάψει να υπάρχει αυτό για το οποίο παραπονιέσαι, θα χάσεις την ταυτότητά σου, θα χάσεις αυτό που σου δίνει νόημα.
Εκτός αν είσαι από κείνους που γνωρίζουν το κενό τους, μα δε ξέρουν πώς να το γεμίσουν. Σε σένα χρειάζεται ένας στόχος, και μια πελώρια προσπάθεια ώστε να σε κάνουμε να πιστέψεις στον εαυτό σου, να πιστέψεις πως είσαι ικανός να αλλάξεις, έστω λίγο, τα πράγματα. Αρκεί να προσπαθήσεις.
Ίσως είσαι από αυτούς που συνεχίζουν μονάχοι, μια μάχη σιωπηλή. Μα η μάχη που δίνεις είναι για να διατηρήσεις το όνειρό σου, τον πόθο σου και τη σπιρτάδα στο δικό σου βλέμμα. Έπαψες να μάχεσαι για μια αλλαγή συλλογική. Μετά από κάθε προσπάθεια συνάντησες την αδιαφορία, την προδοσία. Και πληγώθηκες.
Οπισθοχώρησες στο προσωπικό, ιδιωτικό σου χώρο, για να τον σώσεις από τη φθορά. Εσύ σίγουρα τώρα που με διαβάζεις στον ζεστό, μοναχικό και ασφαλή σου χώρο, νιώθεις μια φλόγα που ανάβει τα σωθικά σου, κατανοώντας πως υπάρχουν και άλλοι σαν εσένα, και αναζητάς τώρα τρόπο να τους συναντήσεις για να σκαρφιστείτε μαζί τα παιχνιδίσματα που θα μπορούσαν να απελευθερώσουν την οργισμένη δημιουργία που συσσωρεύατε στην σιωπή της ιδιώτευσης.
Η μικρή εσωστρεφής μας πόλη είναι μια πόλη σκληρή. Πολύ σκληρή. Μια πόλη αυτάρεσκη και αλαζονική, που εγκλωβισμένη στον μικρόκοσμό της, νομίζει πως είναι ξεχωριστή. Δυστυχώς κάνει λάθος. Για να γίνει μια πόλη ξεχωριστή πρέπει να παλέψει. Και πάει καιρός που η πόλη αυτή έχει παρατήσει τα όπλα. Πάει καιρός που η πόλη αυτή έχει παραδοθεί, διολισθαίνοντας σε μονοπάτια που πολύ εύγλωττα απεικόνισε ο Λάνθιμος στον Κυνόδοντά του.
Ζητούνται, λοιπόν επικίνδυνοι άνθρωποι, να ταράξουν τη σιωπή. Ζητούνται άνθρωποι να βάλουν ένα μεγάλο στοίχημα. Να δώσουν μια μάχη ενάντια σε συντηρητικούς «ηγέτες» και συντηρητικούς πολίτες. Ενάντια σε μια βαθιά θεμελιωμένη λογική.
Επικίνδυνοι, ανικανοποίητοι με την υπάρχουσα σήψη και παρακμή, ονειροπόλοι, θρασύτατοι και αλλόφρονες, των οποίων η ψυχή και η σκέψη βράζει. Αυτούς έχει ανάγκη η πόλη.
Αυτοί πρέπει να δώσουν το παρόν. Απ’ τους υπόλοιπους ζητώ απλά να μην σταθούν εμπόδιο.»
Ο δήμαρχος της Νάουσας, Αναστάσιος Καραμπατζός, αναφέρει σχετικά με την παραίτηση του αντιδημάρχου:
«Σέβομαι το δικαίωμα κάθε πολίτη να κρίνει και να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του, ιδιαίτερα μάλιστα επιζητώ την κριτική και τις προτάσεις νέων ανθρώπων, αλλά και την ενεργό συμμετοχή τους στα κοινά. Αυτό πιστεύω άλλωστε, ότι μού το αναγνωρίζουν οι συμπολίτες μου στην δωδεκάχρονη θητεία μου στο Δήμο. Δυστυχώς τα όσα ελέχθησαν και γράφηκαν στον τύπο και στα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το θέμα της παραίτησης του κ. Θωμά Βράντση περί “φίμωσης” ή “παρέμβασης στην οικογενειακή ζωή”, τα θεωρώ ανυπόστατα και αποπροσανατολιστικά σε σχέση με την αλήθεια και τους πραγματικούς λόγους της παραίτησης. Ειλικρινά δεν ήθελα να απαντήσω σε όλα αυτά που αγγίζουν προσωπικές και μάλιστα οικογενειακές σχέσεις. Δυστυχώς όμως οφείλω να αποκαταστήσω τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, σε ό,τι αφορά και στο πρόσφατο αλλά όχι και τόσο “άδολο” άρθρο του υιού Νίκου Βράντση.
Ως Δήμαρχος τίμησα τον κ. Βράντση και τον όρισα Αντιδήμαρχο. Τον εμπιστεύθηκα ως στενό μου συνεργάτη και του ανέθεσα σημαντικές αρμοδιότητες στους ευαίσθητους τομείς Πολιτισμού, Αθλητισμού, Παιδείας και Τουρισμού. Στους δώδεκα μήνες που διετέλεσε Αντιδήμαρχος, θα περίμενα – όπως συμβαίνει και με όλους όσους ασκούν διοίκηση – τουλάχιστον από το άμεσο συγγενικό του περιβάλλον, να τύχει της ανάλογης στήριξης και βοήθειας στο δύσκολο έργο του.
Αντίθετα, όμως, δεν διαπίστωσα, ούτε εγώ ούτε και οι άμεσοι συνεργάτες μου, καμία στήριξη και καμία προσπάθεια επικρότησης των προσπαθειών του, η οποία θα κατέτεινε και στην εμψύχωσή του, για περισσότερο αποδοτικά αποτελέσματα από την πλευρά του. Υπήρχε διαρκώς μόνο σκληρή κριτική δια των μέσων επικοινωνίας, στοχεύοντας κυρίως τον Δήμαρχο, αλλά και τον ίδιο ως Αντιδήμαρχο, με συνέπεια να είναι εγκλωβισμένος και να μην μπορεί ουσιαστικά να παράξει έργο στον τομέα του.
Αυτό που συνέβαινε κατά κόρον το τελευταίο διάστημα ήταν αδιανόητο για εμένα, και φυσικά δεν μπορούσε να συνεχιστεί.
Παρόλο που περίμενα υπομονετικά όμως με το κλείσιμο της χρονιάς, να ζητήσει ο ίδιος την απαλλαγή του από τα καθήκοντά του, αφού ήταν και ο ίδιος στόχος της σκληρής κριτικής των οικείων του, εν τούτοις δεν το έκανε. Για να προχωρήσει επομένως το έργο της Αντιδημαρχίας ζήτησα όπως ήταν φυσικό από τον κ. Βράντση, να παραιτηθεί άμεσα, κατανοώντας απόλυτα τους ανθρώπινους και οικογενειακούς λόγους, οι οποίοι έρχονταν δεοντολογικά σε αντίθεση με την άσκηση των καθηκόντων του.
Άρα λοιπόν δεν ήταν το πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύθηκε στον τύπο η μόνη αιτία να ζητήσω την παραίτησή του (εκτός αν ο αρθρογράφος με τον όρο “προβοκατόρικα” εννοούσε…. στήριξη προς τον Αντιδήμαρχο και πατέρα του), αφού υπήρξαν ανάλογα γεγονότα όλο το προηγούμενο διάστημα. Δεν θα ασχοληθώ με το περιεχόμενο του άρθρου, αν και το γεγονός να δημοσιοποιηθεί στον τύπο σ’ αυτό το επίμαχο προεκλογικό διάστημα, καθώς επίσης και το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο αρθρογράφος Ν. Βράντσης: “ζητούνται λοιπόν επικίνδυνοι άνθρωποι….να δώσουν μία μάχη σε συντηρητικούς ηγέτες, ………..ζητούνται θρασύτατοι και αλλόφρονες…….” δημιουργεί εύλογες απορίες για τη σκοπιμότητα που εξυπηρετεί και ποιό πρόσωπο του οικείου συγγενικού τους περιβάλλοντος που ανήκει σε άλλη παράταξη θεωρεί – ο κατά τα άλλα σεβαστός αρθρογράφος – ότι έχει ανάγκη η πόλη και θέλει να το προωθήσει στις επερχόμενες εκλογές.
Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω και δημόσια τον κ. Βράντση, για το όποιο έργο προσέφερε στον Δήμο και στην παράταξή μας.
Αυτή λοιπόν είναι “η άλλη πλευρά του νομίσματος” και οι συμπολίτες μας ας βγάλουν αβίαστα τα δικά τους συμπεράσματα.»
topontiki.gr